एलिना, ज्यास्मिन, आयान र यमन एउटै कक्षामा पढ्छन्।
विद्यालय जीवन बाहेक उनीहरुको आ-आफ्नै संसार छ।
ज्यासमिन र यमन प्रेम सम्बन्धमा छन्। उनीहरु निस्फिक्री र बेपर्वाह लाग्छन्। भविष्यका योजनाबारे पनि प्रष्ट छन्।
एलिना आफ्नो मोटो शरीरलाई लिएर चिन्तित छिन्। उनलाई लाग्छ - मोटो हुनुले आफूलाई कही पुर्याउँदैन। जसका कारण उनी आफ्नो भविष्यलाई लिएर निराशावादी छिन्। उनी दुब्लाउनुका अनेक उपाय खोजिरहन्छिन्।
आयान साइबार दुनियाँको लतमा छ। उसलाई यथार्थ जीवनको साथी, पढाई, प्रेम, सम्बन्ध केहीको पनि पर्वाह छैन। च्याटरुम र त्यहाँका अन्य छद्मभेषी साथीहरु भए पुग्छ उनलाई।
केही दिनअघि मात्र बीबीसी नेपालीमा एउटा सामाग्री प्रकाशित थियो- ‘इन्टरनेट कुलत : थाहै नपाइ मानसिक स्वास्थ्यमा असर।’
सामाग्रीमा मनोविद् करुणा कुँवरले आफूले ७ महिना लामो परामर्श दिएको १७ एक युवक बारे भनेकी छिन् - युवकले दैनिक १५ देखि १६ घण्टासम्म इन्टरनेट चलाउथे। उनको लत छुटाउन मुश्किल भएपछि घरको इन्टरनेट नै बन्द गरियो। इन्टर्नेटबाट टाढा राख्नुको असर उसमा अस्वभाविक देखियो। युवकले त झर्कीफर्की गर्ने भाडा फाल्ने, कोठामा चुकुल लगाएर एक्लै बस्ने गर्न थाले।
नाटकको पात्र आयान देख्दा लाग्छ कतै यी तिनै युवक त होइनन्?
आयान १८ घण्टा इन्टर्नेट चलाउँछन्। कक्षामा साथीहरुसँग रमाउन सक्दैनन्। घरमा बुबासँग नजिक छैनन्। हत्तपत्त बोल्न चाहँदैनन्। बुबाले कुरा गर्न खोज्दा झर्कन्छन्। पढाइको मतलव छैन। कक्षामा पनि उँघिरहन्छन्। आयान प्रविधिमाथि यति निर्भर भइसके कि कक्षा सकिने घण्टी बज्नै लाग्दा कक्षाकोठामा पस्ने उनी भन्छन् - ‘धन्न अलार्मले उठायो।’
