रोल्पा– एक जमाना थियो झुत्रे झाम्रे देखेपछि सुरक्षाकर्मीले निकै सोधि खोजि गर्थे भने अलि सुकिला मुकिला भेटिए भने विद्रोही पक्षले केरकार गर्थे। पहिरन र नाकको आकारमा व्यवहार र दुव्र्यवहार हुन्थ्यो। सर्वसाधारणको थेप्चो नाक होचो कद देख्यो भने माओवादी मानिन्थ्यो भने लामो नाक र टुप्पीवाला देख्यो भने शोसक वा बुर्जुवाको घानमा पारिन्थो। युद्धको अन्र्तराष्ट्रिय मुल्य मान्यतालाई सामान्य रुपमा पनि पालन नगरिएका सयाैं घटनाहरु आज पनि ताजै छन्।तत्कालीन माओवादी द्धन्द सुरु भएको केहि समयमै रोल्पा नराम्रोसँग पेलियो। आतंक सुरु भएको पाँच वर्ष पछि २०५७ सालमा सुरक्षाको कारण भन्दै जिल्ल्ला स्तरीय सुरक्षा समितिको निर्णयमा १३ किलोमिटर सदरमुकाम लिवाङ बजारलाई काडे तारले घेरियोे। आधा दर्जन फलामे गेट राखेर सुरक्षा जाच बढाईयो। जिल्लामा एक प्रकारले दुईवटा शासन सुरु भयो। तारबारभित्र राज्य र बाहिर विद्रोहीको हालिमुहाली बढ्यो। आज स्थानीयहरु हिजो सम्झिदा आफै अचम्मित हुन्छन्।
वर्षेनि जिल्लामा आउने करोडौं रकम लामो समयसम्म सुरक्षाको कारण देखाउँदै गाउँमा खर्च नगरेर सदरमुकाममै ‘बास्केट फन्ड’को नाममा सके जति दुरुपयोग गरियो। ‘उतिबेला र अहिलेको रोल्पामा आकास पातालको भिन्नता छ। बजारभित्र एउटाको शासन बाहिर अर्कोको शासन थियो।’ पुराना मानव अधिकारवादी घनश्याम आचार्य भन्छन ‘हरेक वर्ष आउने करोडौं बजेट ‘बास्केट फन्ड’का नाममा दुरुपयोग गरियो। सुरक्षाको कारण देखाउदै लिवाङलाई तारबारले घेरियो।’
हिजो १० वर्ष युद्धसँगै आतंक भोगेका रोल्पालीहरु अहिले सुरक्षाका हिसाबले धेरै सहज भएको बताउँछन्। आचार्य भन्छन ‘उ बेला कि सुरक्षा निकायलाई सहज थियो कि त माओवादीलाई सहज थियो। सधै पेलिने त बिचका जनता थिए। सदरमुकाम भित्रिदा र बाहिरिँदा ठुलै संघर्ष गर्नु पर्दथ्यो।’ सदरमुकामलाई तारबार गरेपछिभित्र कुनै घटना नभए पनि जनजीवन कष्टकर बनेको उनी बताउँछन्।
