साधारण पहिरन। हातमा कालो झोला। छातीमा सांसदको लोगो। सिंहदरबार नजिकैको प्रतीक्षालयमा भेटिए उनी। पर्खाइ हाम्रै थियो।
त्यति सामान्य रुपमा भेटिन्छन् जस्तो लागेको थिएन।
शाही कालका मन्त्री, दोस्रो पटक सांसद बनिसकेका। सामान्यतया सांसद अनि मन्त्री बनेपछि नेताहरुको चुरीफुरी बेग्लै हुने गर्छ। तर, उनी फरक निस्किए।
जिज्ञासाको समाधान गर्न धेरै समय कुर्नुपरेन। भने, ‘म कोट पनि लगाउँछु। टोपी लगाउन छाडेको छैन। विशेषगरी म साधारण पहिरन रुचाउँछु।’
उनका अनुसार मानिस ठूलो पदमा बसेरमात्र जीवनमा सुखी हुन सक्दैन। तर, समान्यमै पनि रमाउन सक्छ।
आफ्नो धरातल भुल्न नहुने कुरालाई उनी दोहोर्याउँछन्। देश परिवर्तन गर्न नसकिए पनि आफू रुपान्तरण हुनुपर्छ भन्ने मान्यतामा छ उनको। भन्छन्, ‘मेरो धरातल त तलै हो नि। कमसेकम आफूलाई त रुपान्तरण गर्न सक्नुपर्छ। देश रुपान्तरणका लागि त टिम मिल्नुपर्छ।’
आदर्शकका यस्ता गफ दिइरहने अरु कोही होइनन्, छक्कबहादुर लामा हुन्। हुम्ला जिल्लाका प्रत्यक्ष निर्वाचित स्वतन्त्र सांसद। नाम जस्तै उनका जीवनका विविध पाटा छक्कै पार्ने खालका छन्।
छवाङबाट छक्क बहादुर
उनको नामको कथा रोचक छ। उनको खास नाम छवाङ लामा। उनका बुबा लामा। सायद बाबुकै लाइनमा लागेका भए उनी पनि लामा बन्ने थिए। तर उनको जीवनले अर्कै बाटो रोज्यो।
उत्तरी भेगका जनजातिलाई मूल प्रवाहमा ल्याउनका लागि राजा महेन्द्रले विद्यालयको स्थापना गरेका थिए। जनजागृति महेन्द्र पाठशाला। उनले पनि त्यहाँ अध्ययन गर्ने अवसर पाए। विद्यालय जाँदा उनको नाम थियो छवाङ लामा। तर, त्यहाँ उनको नाम फेरियो। उनी छवाङबाट छक्कबहादुर भए।
नेपाली भाषा अध्यापन गराउने शिक्षकले सहजताका लागि उनको नाम फेरिदिए। उनले हाँस्दै भने, 'जनजातिको नाम फेर्दै वेद पढाए।’
शिक्षाप्रति उनको झुकाव बढ्दै गयो। शिक्षकहरु आफ्ना समस्याका कारण विद्यालय उपस्थित हुन सकेनन्। शिक्षक चाहियो भन्दै पटकपटक आवाज उठाउँदै काठमाडौं आए। मुकाउँदै भने, ‘शिक्षा लिनका लागि आफैँ शिक्षक खोज्दै हिँडे। शिक्षक लिन धेरै पटक डेलिगेशन आएँ। आएपिच्छे नै शिक्षक लिएर फर्कन्थेँ।'
तर, अहिले उनी शिक्षक होइन, नेता कार्यकर्ताका साथमा जिल्ला पुग्छन्। उनी सांसद भएपछि पाँचपटक जिल्ला पुगेका रहेछन। चुनाव जितेपछि जिल्ला फर्कँदैनन् भन्ने जनताको आवाजसँग अछुतो छैनन् उनी। जिल्ला जान मन हुँदाहुँदै पनि जान नपाएकोमा गुनासो गर्छन्।
‘फर्केर आएन भन्ने गुनासो सुन्छु। आरोप खेप्नुपर्छ तर मेरो पनि आफ्नै बाध्यता छ। कम्तीमा एकपटक जिल्ला पुग्न डेढ लाख जोहो गर्नुपर्छ,’ उनी भन्छन्, ‘गए पनि पूरै जिल्ला घुम्न भ्याइँदैन। पूरै जिल्ला घुम्ने हो भने दुई महिनाले पनि पुग्दैन। जिल्लामा बस्दा खर्च झनै बढ्छ।’
