पहिले पहिले रुपन्देहीका बासिन्दाले नियमित कपाल काट्ने ठाउँ नभएपछि भारतीय नागरिक (ठाकुर) हरूलाई बोलाएर काम चलाउँथे।
विवाह व्रतबन्ध, मर्दापर्दा पुजाआजामा कपाल काट्नु पर्ने, तर नेपालमा कपाल काट्ने व्यक्ति नभएपछि सीमावर्ती भारतीय बासिन्दा (हजाम) बोलाउनुपर्ने बाध्यता थियो।
हजाम अर्थात् नाई भनिने ठाकुरहरू सामान्यतया दिनभरि गाउँगाउँमा कपाल काट्ने औजार लिएर डुल्थे। जसबाटै चलेको थियो पुरुषहरूको कपाल काट्ने काम।
दिनभरि बाकसमा औजार लिएर कपाल काट्न हिँड्नेहरू पनि आफूलाई आवश्यक पर्दा नपाइने भएपछि एक सय ३ वर्ष भन्दा पहिले रुपन्देहीको केरवानीका एक जमिनदारले भारतीय नागरिक उत्तम नाउलाई ल्याएर आफ्नै जमिनमा बस्न दिए।
उत्तमले आवश्यक पर्दा जमिनदारको परिवारका सदस्यको कपाल काट्ने र अन्य समय गाउँगाउँ डुलेर जीविका चलाइरहे।
उत्तम नाउका छोरा गोले ठाकुर र तिनका छोरा रामविनोद ठाकुरले पनि आफ्नो जीविका बुवा र हजुरबुवाले जस्तै नै चलाए।
अहिले रामविनोदका छोरा मोहन ठाकुरले पनि कपाल काट्ने आफ्नो पेसा छोडेका छैनन्। कपाल काट्नकै लागि नेपाल ल्याइएका उत्तम नाउको चौथो पुस्तासम्म आइपुग्दा उनीहरू नेपाल बस्न थालेको १ सय ३० वर्षभन्दा बढी भएको छ।
यो अवधिमा मुलुकमा धेरै परिवर्तनहरू भए तर उनीहरूको पेसा भने परिवर्तन भएन।
उत्तम नाउका पनाति मोहन ठाकुरलाई आफ्ना हजुरबुवा गोले ठाकुरले गाउँगाउँमा डुलेर कपाल काटे वापत जमिनदारले वार्षिक रूपमा धान, मकै, गहुँ, तेल दिने गरेको सम्झना छ।
