बारीका कान्लाबाट हाम फाल्दै गरेका, बालुवाको थुप्रोमा उफ्रिँदै गरेका केटाकेटीलाई देख्दा धेरैले सोच्छन्, ‘कस्तो भङ्जा पारामा बिना काम उफ्रिएका होलान्…!’

तर त्यसरी उफ्रिनु खेल हो, जसले अन्य खेलले जस्तै मनोरञ्जनसँगै देश चिनाउने अवसर दिन्छ । एक परिचय दिन्छ, आत्मसन्तुष्टि दिन्छ । जिम्न्यास्टिक जस्तै पार्कर खेल साहसिक खेलाडीलाई चिनाउने माध्यम पनि हो ।

मलाई पनि सानोदेखि नै त्यसरी नै बारीका कान्ला र बालुवाको ढिस्कामा उफ्रिँदै गर्दा कुनै खेल खेल्दैछु भन्ने थाहा थिएन । जब त्यो जोशिलो साहस एउटा खेल हो भन्ने थाहा भयो, तब त रहर अझ दोब्बर भयो ।

दुई पटक विश्व कीर्तिमान बनाउँदै गिनिज बुकमा नाम लेखाइसकेँ । तेस्रो कीर्तिमानको नजिक छु । तेस्रो पनि सफल त भइसकेँ, प्रमाणित हुन बाँकी छ ।

आफ्नै शरीरलाई लचिलो बनाउँदै हावामा उडे सरह कावा खानु सजिलो त पक्कै देखिँदैन । तर जब प्रयास र अभ्यास हुन्छ तब असम्भव पनि सम्भव बनिदिन्छ । मेरो सफलताको कथामा यस्तै प्रयासहरु जोडिएको छ ।

****

अहिले तेस्रो विश्व कीर्तिमानका लागि गरेको प्रयाससम्म आइपुग्दा यो खेलमा मैले गरेको मेहनत धेरै छ । योबाहेक अरु सोचेको पनि छैन ।

पहिलो विश्व कीर्तिमान राखेकै बिधामा यो पटक तेस्रो कीर्तिमानका लागि अलि छिटो गर्ने प्रयास गरेको हुँ । त्यसलाई ‘मोस्ट ट्वीस्टिङ ब्याक फि्लप्स अफ अ वाल’ भनिन्छ, जुन पहिलो पटक २०१७ मा १ मिनेटमा १८ पटक गरेको थिएँ ।

यसलाई अलि बुझ्ने गरी भन्दा भित्तामा टेकेर ३६० डिग्रीमा शरीर घुमाएर भुइँमा सन्तुलित भएर टेक्ने काम हो । अहिले त्यही काम ३० सेकेण्डमा १२ पटक गरेको हुँ । अब गिनिज बुकमा यो दर्ता भयो भने तोडिन सजिलो छ जस्तो लाग्दैन । ३० सेकेण्डमा १२ पटक गर्नु चानचुने मेहनतले हुँदैन ।

दोस्रो विश्व कीर्तिमान २०१८ मा पनि ३० सेकेण्डमा १६ पटक भित्तामा टेकेर उल्टी हानेको थिएँ ।