नवमीको दिन, कात्तिक ९ गते। बिहानै उठेर छिमेकी जिल्ला नवलपुरस्थित मौलाकालिका मन्दिर जाने योजना थियो।
उठेँ, साइकल निकालेँ र बत्तिएँ।
नारायणगढ पुग्नै लाग्दा साथीहरूले फोन गरे, फेदीमा पुगेछन्। उनीहरूलाई जाँदै गर्नू भनेँ। एकैछिनमा फेदी नजिकै पुगेँ। सिँढीको उकालो साइकल चढ्दैन। त्यसैले साइकल बत्ताउँदै डाँडालाई दाँया पारेर पश्चिम हानिएँ।
पल्लो खोल्सोनेर सानो बस्तीको छेउबाट खानेपानीका टंकी हुँदै एउटा कच्ची सडक माथि लाग्छ। त्यतै लागेँ। पानी टंकीको छेउमा ठाडो बाटो आयो। साइकलबाट ओर्लेर डोर्याउन थालेँ। एकैछिनमा ट्रान्समिसन लाइनका लागि जंगल फाँडेको ठाउँ आयो। अनि सुरू भयो उकालो।
पूरा नभए पनि कम्तीमा आधा वा एक तिहाइ साइकल चलाउन पाइएला भन्ने आश थियो। तर बर्खे भेलले खोलेर बाटोलाई खोल्सो बनाइदिएछ। साइकल जुरुक्क पार्नु वा धकेल्दै डोर्याउनुको विकल्प थिएन। कपडा पसिनाले निथ्रुक्क भिजे। पाखुरा लत्रक्क गले। साथीहरू माथि पुगिसक्ने बेला भयो। आत्तिएर मात्रै के गर्नु!
बाटोमा घाँस काट्न वन जाँदै गरेका एक जना दाइ भेटिए। आजकल साइकल माथि पुग्ने गरेको बाटो अलि पर, पहाडको अर्को पाखाबाट जाँदो रहेछ। उनीसित गफिँदै, साइकल घिसार्दै माथि पुगेँ।
मन्दिरनेर पुगेर फोन गर्दा साथीहरू पूजा गरेर फर्केर हेलिप्याड पुगिसकेछन्। तिनलाई माथि नै बोलाएँ। अनि तीन जनाको ओरालो यात्रा म आएकै बाटोतिर सुरू भयो। उकालोमा घिसार्न जति गाह्रो, ओरालोमा डोर्याउँदै धान्न उति नै साह्रो। आखिर तल निस्केपछि साथीहरूको यात्रा मोटरबाइकमा सुरू भयो भने मेरो बाइकमा।
घर पुगेर खाना खाएँ। अस्पतालमा खासै बिरामी थिएनन्, काम पनि थिएन। फेरि तीन जना साथी लिएर पौडीका लागि निस्केँ, एक जनालाई साइकल समेत दिलाएर। टिकौली जंगल पारि मूल पलाएको दहमा बाह्रै महिना पौडन सकिन्छ। त्यहाँ पुग्दा हरियो दहले हामीलाई पर्खिरहेको थियो। लगातार दुई घण्टा पौडी खेल्यौं।
