हजुरआमा भेट्न यसपालि म चन्द्रागिरि-१४, नैकाप पुगेँ। सानो करेसाबारीमा उनी खेतालासँग गफ गर्दै थिइन्।
'कति वर्ष पुग्नुभयो,' उनी बस्ने घरको माथिल्लो तला उक्लिँदै गर्दा सोधेँ।
'८१ काटेँ,' कान्छी दुलालले हाँस्दै भनिन्, 'अहिलेसम्म ठीकै छु।'
उनको उमेरले एउटा प्रसंग सम्झायो।
गत वर्ष पत्रकार लिलु डुम्रेले तत्कालीन वाणिज्यमन्त्री मीनबहादुर विश्वकर्मासँग अन्तर्वार्ता लिएका थिए। अन्तर्वार्तामा विश्वकर्माले वृद्ध भत्ताबारे बोलेका थिए।
२०५१ सालतिर मनमोहन सरकारले ७५ वर्ष उमेर पुगेकालाई वृद्धभत्ता दिन्थ्यो। त्यो बेला नेपालीको औसत आयु नै ५९ वर्ष थियो। कर्णालीका बासिन्दाको ४२ वर्ष, दलित समुदायको ४६ र जनजातिको ५२ वर्ष।
'नेपालीको औसत उमेरको अवस्था यस्तो छ, भत्ता पाउने चाहिँ ७५ वर्षमा। ७५ वर्ष बाँच्ने त कुन्नि कुन सम्भ्रान्त वर्गका हुन्?' कांग्रेस नेता विश्वकर्माले भनेका थिए, 'कांग्रेस सरकार आएपछि मैले दलितको औसत आयु ४८ वर्ष हुन्छ, ७५ वर्षमा भत्ता कसलाई दिएको भनी प्रश्न गरेँ। दलित र गैरदलितलाई एउटै उमेर समूहमा नराख्न भन्दै लामो प्रयासपछि दलितलाई ६० वर्षमा भत्ता दिने निर्णय भयो।'
