मध्याह्न छ।
सुँगुरहरू भुइँ खन्दै छन्।
दशआठजना केटाकेटीहरू यताउति छरिएका छन् मानौँ, यी घर सजाउनका लागि होइनन्। फोहोरमैलाका डंगुरहरू पनि यत्रतत्र थुप्रिएका छन्। यी पनि कतै जाँदैनन्, यहीँ कुहिराख्छन्। भुवा खुइलिएको थोत्रो गलैँचाझैँ कताकतै सुकेका दूबोका टाटाहरू छन्। दुईवटा सम्पूर्ण पात झरेका रूखहरू पनि जिंग्रिङ गरेर एकातिर ठडिएका छन्।
एउटा नाला पनि छ, टन्न कालो लेदोले भरिएको।
उसले यी सबै कुरा हेरेपछि सुँगुरलाई हेर्न थाली। यी सुँगुरहरू पनि त्यो नालामा पस्न मन पराउँछन्। एक दिन एउटा पाठो पसेको थियो, फेरि निस्किएन। ऊनेर आउने दुईखुट्टे सुँगुरहरू पनि आजभोलि उसलाई यै नालाजस्तो सम्झिएर तर्किन्छन्।
केही ज्यादै भोकाएका र मातेका सुँगुरहरू भने आइपुग्छन्। बेसुरमा भुइँ खन्छन्। कन्दमूल केही पाउँदैनन् र त होला भोलिदेखि सुँगुर देखा पर्दैनन्। ती भोलि फेरि अर्कैथरीका सुँगुर देखा पर्छन्, सायद कुनै बारीमा पसेर सखरखण्ड र मूला उखेल्न नपाएर।
