नेतृत्वका कारण धमिलिएको राजनीतिलाई युवा नेताहरूको उन्नत विचार र नीतिले जनमुखी बनाउने अपेक्षा गरिए पनि स्वार्थ र अवसरवादमा डुबेर थप दूषित पारिरहेको छ।

दुई पक्षबीच कुरा मिलाइदिने भन्दै लेनदेनमा संलग्न हुने तथा बीचमा बसेर बढी लाभ वा मुनाफा लिने व्यक्ति/समूहलाई ‘बिचौलिया’ भनिन्छ। व्यावहारिक रूपमा यो शब्द घरजग्गा खरीद-बिक्री, ठेक्कापट्टा, व्यवसाय र लेनदेन हुने क्षेत्रमा निकै चल्तीमा छ। वर्तमान राजनीतिक वृत्तमा बहसको केन्द्रमा रहेको भाष्य हो, ‘बिचौलिया’ युवा पुस्ता अर्थात् दोस्रो पुस्ता।

देशको वर्तमान राजनीति मूल्य र मान्यताका हिसाबले जर्जर छ। यसलाई परिष्कृत बनाएर अगाडि बढाउन अग्रगामी विचार र कार्यक्रमको खाँचो छ, जसको बाटो राजनीतिक र आर्थिक बिचौलियाहरूले अवरुद्ध गरिरहेका छन्।

बजारको विकृत अभ्यासमा गढेर बसेको बिचौलिया प्रवृत्तिसँग राजनीतिक क्षेत्रको लसपस आश्चर्यलाग्दो गरी झ्याङ्गिँदो छ। यो शब्दले न्यायिक वृत्तमा पनि विधिवत् प्रवेश पाइसकेको छ। न्यायालयको विकृतिबारे अध्ययन गर्न सर्वोच्च अदालत बार एसोसिएशनले गठन गरेको समितिले २०६५ सालमा कानूनी क्षेत्रमा बिचौलिया शब्द सर्वप्रथम प्रयोगमा ल्याएको हो, दलाल अर्थात् ‘बीचमा बसेर चलखेल गर्ने व्यक्ति’ का सन्दर्भमा।

देशको वर्तमान राजनीति मूल्य र मान्यताका हिसाबले जर्जर छ। यसलाई परिष्कृत बनाएर अगाडि बढाउन अग्रगामी विचार र कार्यक्रमको खाँचो छ, जसको बाटो राजनीतिक र आर्थिक बिचौलियाहरूले अवरुद्ध गरिरहेका छन्। ठूला दलहरूमा आबद्ध युवा भनिएका सबैजसो नेताहरू मध्यमार्गी धारमा बस्न रुचाउँछन्।

उनीहरूमा आफ्नो राजनीतिक भविष्यको जोडघटाउ गरेर मात्रै देश र जनताको भविष्यबारे मुख खोल्ने प्रवृत्ति छ। दोस्रो पुस्ता भनिने यी नेताहरूको विकृत राजनीतिक चरित्रको ताजा उदाहरण हो, नेकपा (एमाले)का सम्भावना भएका भनिएका १० नेताको शैली।