सेतोपाटी
हेटौंडामा जन्मिएका दिपेश (परिवर्तित नाम) सानैदेखि केटी साथीहरूसँग घुलमिल हुन्थे। उनीहरूसँगै भाँडाकुटी र चुंगी खेल्थे।
सँगैका केटाहरू फुटबल र गाडी खेल्न रमाउँथे। यस्ता खेलमा उनलाई कुनै रूचि हुन्थेन। केटाहरूसँग खेल्न कहिल्यै जाँदैन थिए।
उनलाई त लिपस्टिक-गाजल लगाई चिटिक्क बनेर हिँड्न मन लाग्थ्यो। कहिलेकाहीँ लगाएर ऐना हेर्दै दंग पर्थे।
आमाबाका पाँच छोरामध्ये कान्छा थिए उनी। उनको यस्तो व्यवहार परिवारलाई मनपरेको थिएन। छोरा भएर के गरेको भनेर गाली गर्थे। हकार्थे। उनलाई हप्काइ खानुपर्दा नराम्रो लाग्थ्यो।
'छोरा भएर जन्मिए पनि मलाई छोरीजस्तै राम्री भएर हिँड्न मन लाग्थ्यो,' उनलाई त्यो बेला अझै ताजै लाग्छ।
न्यायका निरीह सात वर्ष
विद्या भण्डारी रोकिने हैन, दृढताका साथ अगाडि बढ्नुपर्छ
स्मृतिका पर्दाले नछेकौं बीपीलाई
सत्ताले थलिएको नेपाली कांग्रेस
छाउपडी: लाज होइन, ‘लाञ्छना’ थोपर्ने लाजमर्दो परम्परा
नागरिकको हैसियतमा विद्या भण्डारी राजनीतिमा फर्किनु स्वाभाविक होः ईश्वर पोखरेल (अन्तर्वार्ता)
एउटा युवाको सपनाः आमा म विदेश जान चाहन्छु…
१ .
२ .
३ .
४ .
५ .
प्रतिक्रिया