यतिबेला त मेरो दिमागमा ‘साग’ मात्रै भरिएको छ । म खाने सागको कुरा गरिरहेको छैन है ! ‘साग’ अर्थात्, दक्षिण एसियाली खेलकुद ।

१३ औं साग आगामी डिसेम्बर महिनाबाट सुरु हुँदैछ । हामी नेपाली खेलाडीहरुका लागि यो ओलम्पिक सरह नै हो । म अहिले यसैको तयारीका लागि कडा अभ्यासमा जुटिरहेकी छु । देशका लागि पदक जित्ने आकांक्षा मनभरि छ । 

सागको कुरामा फेरि आउने नै छु । तर, अहिले म तपाईंलाई मेरो खेल जीवनका अरु धेरै कुराहरु सुनाउन व्यग्र छु । कतिपय कुराहरु तपाईंलाई थाहा होला, कति नहोला ।

छोरीले तेक्वान्दोमा लागेर केही गरोस् भन्ने बुवाको चाहनालाई कुल्चेर टेबलटेनिसमा मोडिने निर्णय लिन मलाई पक्कै सजिलो थिएन । अनि, आफ्नै नन्दसित पाँच–पाँच पटक राष्ट्रिय प्रतियोगिताको फाइनलमा भिड्दाको अनुभव पनि कम्ति विशिष्ट छैन । साथै, टेबलटेनिसमा आठपटक राष्ट्रिय च्याम्पियन बन्नुको गौरव पनि त चानचुने होइन नि ।

०००

टेबलटेनिससित मेरो नाता कसरी गाँसियो भनेर जान्न त बाल्यकालमै फर्किनुपर्ने हुन्छ ।

सानैमा मलाई टेबलटेनिस बलको ट्वाक–ट्वाक आवाज निकै मन पर्थ्यो । दराजमा, टेबलमा, भुइँमा बेडमा, जहाँ पनि टेबलटेनिस खेल्ने गर्थें ।

म आठ कक्षामा पढ्दै गर्दा स्कुलले टेबलटेनिस प्रशिक्षक नै नियुक्त गरेको थियो । म त्यतिबेला म १३ वर्षकी थिएँ । अन्तरस्कुल प्रतियोगिताको लागि राकेश महर्जनलाई प्रशिक्षकका रुपमा ल्याइएको थियो ।

अरुबेला म टेबलटेनिस मनलाग्दी पारामा खेलिरहेको हुन्थेँ । तर कक्षा आठदेखि भने एउटा व्यावसायिक प्रशिक्षकबाट सिक्ने मौका पाएँ । त्यसपछि मैले अन्तरस्कुल टेबलटेनिस प्रतियोगितामा भाग लिएँ । पहिलो प्रतियोगितामै मैले अब्बल मानिएका खेलाडीलाई पराजित गरेर कास्य पदक जित्न सफल भएँ । अनि त ममा टेबलटेनिस नशा जस्तै भयो ।