नम्रता केसीका पछिल्ला तीन महिना उत्साह र डरसँग पैठेजोरी खेल्दै कट्यो। धपेडी त कति कति, भनिसाध्य छैन।
हालै राष्ट्रिय नाचघरमा सम्पन्न 'नेपाल नृत्योत्सव' निर्देशकको भूमिकामा थिइन् उनी। तीनदिने यस कार्यक्रमका मसिनादेखि ठूला निर्णय उनकै जिम्मामा पर्यो।
'ठूलो कार्यक्रम भएकाले केही गडबड हुने हो कि भन्ने डर थियो,' नम्रताले भनिन्, 'तर राम्रो भयो।'
हरेकका लागि आफूले गरेको काम आफ्नै सिकाइको प्रक्रिया पनि हो। उनी आफैं दर्शक बनेर हेर्दा 'महोत्सव' नेपालभरका नाच हेर्ने–बुझ्ने अवसर बन्यो। सातै प्रदेशका फरक-फरक संस्कृतिका कलाकार एकै थलोमा थिए। यो माहोलले उनको मन हरेको थियो।
उनीहरूबीच अनुभव साटासाट गर्ने वातावरण हेर्दै गर्दा उनलाई कार्यक्रम सुरू हुनुअघि नै सफल भइसकेको आभाष भएछ।
'देशभरका दर्जनौं कलाकार लोपोन्मुख नाचहरू लिएर मञ्चमा उक्लेको क्षण विशेष थियो। यसले पोजिटिभ भाइब्स जगाएको छ,' उनले खुसी साटिन्।
ठूला कामहरूको गर्भमा स-साना सपना र रहर मिसिएका हुन्छन्। नम्रतामा पनि नृत्य विधासम्बन्धी बौद्धिक छलफल गराउने रहरले लामो समयदेखि घर बनाएको थियो। त्यो रहर उनले भारतमा बसिरहेकी नर्तकी माला निलाकारलाई सुनाइन्, रहरको सीमा फराकिलो भयो।
