प्रभात खनाल
‘तीन वर्षको हुँदा मेरो आमाबुवा मलाई हजुरआमासँग छाडेर युद्धमा होमिनुभयो। म चार वर्षको हुँदा आमाबुवा दुवै गुमाएँ। म अभिभावकविहीन भएँ।
बुवाले हजुरआमालाई भन्नुहुन्थ्यो रे, ‘म नरहे पनि मेरा छोराछोरीका लागि यो पार्टी छ, पार्टीले हेर्छ।’ बुवाले गरेको अपेक्षा कति पूरा भयो त्यो सबै भोगेर आएँ।’
गएको असोज १४ गते राष्ट्रिय सभागृहको हलमा अनेरास्ववियु क्रान्तिकारीको २२ औँ राष्ट्रिय सम्मेलनमा प्रतीक कार्कीले यसो भनिरहँदा हल शान्त थियो। मञ्चमा बसेका प्रचण्ड भावुक हुँदै सुनिरहेका थिए।
प्रचण्डतिर हेर्दै कार्कीले भने, ‘कमरेड प्रचण्डले त्यो आन्दोलनको नेतृत्व गरिरहनुभएको थियो। ‘मजस्ता थुप्रै साथी छन्, जसले त्यतिबेला बुवा वा आमा गुमाउनुभयो। युद्ध अन्त्य भएको यत्तिका वर्ष भयो’, प्रचण्डतिर इंगित गर्दै उनले भने, ‘ती योद्धाका सपना कति पूरा भए? त्यो हामी सबैले देखेकै छौँ। तर, हुर्किंदै गरेका हामीलाई सधैँ दयाभावले हेरियो। हामीलाई दया चाहिएको होइन। बुवाआमा गुमाएकामा हामीलाई गर्व थियो। हामीलाई दया होइन, संगठनमा स्थान दिनुपर्छ।’
