गिरीश गिरी
‘म तीन दिनमा निको भएर आउँछु।’
एक साताअघि मात्र किस्ट अस्पतालमा सत्यमोहन जोशीले पंक्तिकारलाई काँपेकै स्वरमा यसो भनिरहँदा उनका नाकमा अक्सिजनका पाइप थिए भने दुइवटै हातमा जताततै थुप्रै तार र पाइपहरु झुण्डिरहेका देखिन्थे। एकथुप्रो पाइप त पेटतिरबाट पनि निस्केका थिए। आँखा रसाएर झोल्लिएको थियो। उता छेउको मनिटरमा रक्तचापको मात्रा असाध्यै तल गिरेको देखिन्थ्यो। ९७ बाइ ४६।
र, यो सबैभन्दा महत्वपूर्ण चाहिँ यसरी आत्मविश्वासका साथ बोलिरहने मानिस १ सय २ वर्षमा दौडिरहेका थिए।
नभन्दै उनी तीन या चार दिनमै घर आइपुगे।
तीनपटक मदन पुरस्कार जित्ने वाङ्मय शताब्दी पुरुष जोशीलाई के कुराले यति बलियो बनाएको छ?
जोशी घर आइपुगेको जानकारी पाएपछि म सबेरै उनको निवासमा पुगेँ। अस्पतालमा त्यस्तो रुग्ण अवस्थामा देखेको मानिस यहाँ त फेरि उस्तै!
‘यो बा खाली हिँडेको हिँड्यै गर्नुहुन्छ,’ माहिली छोरी गंगा गुनासो गर्दै थिइन्, ‘कमजोर भएको बेला त आराम गर्नु नि! हामीले कराइराख्दा पनि एक–एक छिनमै सिँढी चढ्ने र ओर्लने गरिरहनुहुन्छ।’
