बाँसबारीकी २४ वर्षीया श्रेया सिंह (नाम परिवर्तन) हातमा माटोको सानो घैला बोकेर उभिएकी थिइन्, बुवाको अस्तु थाप्न। अनुहार मास्क र भाइजरले ढपक्क ढाके पनि उनको आँखामा टिलपिलाइ रहेको आँशु प्रष्ट देखिन्थ्यो।
अन्तिम अवस्थामा बुवा नजिक जान नपाउनुको पीडा, अनि भक्कानो छुट्दा परिवारका कसैलाई अंगालेर रुन नपाउनुको छट्पटाहटमा पिल्सिइरहेकी थिइन उनी। त्यसमाथि बेलाबेला रुखो बोलीमा छेउबाट कोही भन्दै थियो – अलि पर-पर जानुस्।
स्थान – पिङ्गलास्थानस्थित वाग्मती पुल मुनि। विद्युतीय शवदाह गृहसँगैको किनारमै जल्दै थिए श्रेयाका बुवा सञ्जय।
४९ वर्षीय सञ्जय उच्च रक्तचाप र मधुमेहका बिरामी थिए। एक साताअघि उनमा कोरोना भाइरसको संक्रमण पुष्टि भयो। टेकु अस्पतालमा उपचाररत् उनको सोमवार बिहान मृत्यु भयो।
सेनाले सञ्जयको शवलाई पशुपतिस्थित विद्युतीय शवदाह गृह त पुर्यायो। तर, त्यसअघि नै शवहरू जम्मा भइसकेका थिए। कारण – त्यहाँको दुईमध्ये एउटामात्र मेसिनले काम गर्नु।
कोभिड-१९ संक्रमणका कारण ज्यान गुमाउनेहरुको शव थपिँदो छ। एउटा शवदाह मेसिनको क्षमताले धान्नै हम्मेहम्मे। त्यसैले खोला किनारमै अस्थायी चिता बनाएर अन्त्येष्टि थालिएको छ।
