आज रमेश दाइको घरमा हो-हल्ला सुनिन्थ्यो।
बुवा, आमा, दाजुभाइ सबैजना शर्मिलासँग रिसले चुर थिए। घरकी एक्ली छोरी शर्मिलाले 'ब्वाइफ्रेण्ड' बनाइन् रे, उनका दाजुले केटासँगै बाटोमा हिँडेको देखे रे, यही कुराले घरमा रडाको मच्चाएको थियो।
आमाले प्रश्न गर्दै हुनुहुन्थ्यो, हामीले यत्रो दु:ख गरी हुर्काएको यही दिन देख्न हो ? बाबाले भन्दै हुनुहुन्थ्यो, हाम्रो इज्जतको अलिकति पनि ख्याल भएन! दाजुभाइ पाखुरा देखाउँदै, त्यो केटालाई देखे भनें बीच बाटोमै ढाल्दिन्छु। शर्मिला मूकदर्शक थिइन्।
वाणिज्य शास्त्रमा स्नातक तहको तेस्रो वर्षमा अध्ययनरत शर्मिला मेहनती छात्रा थिइन्।
उमेरले २१ वसन्त पार गरिसकेकी उनको आजसम्म कुनै नराम्रो बानी सुनिएको थिएन।
सधैं हँसिलो देखिने उनको मुहार आजभोलि अँध्यारो देखिन्थ्यो। घरमा उनलाई एउटा कैदीको जस्तो व्यवहार हुन्थ्यो। मानौं उनले कुनै ठूलै अपराध गरेकी हुन्।
हरेक दिन 'गुड मर्निङ अङ्कल' भन्दै हाँस्दै हिँड्ने शर्मिला आजभोलि नबोली हिँडेको देखेर मलाई तथ्य कुरा जान्न मन लाग्यो।
