मेरी बूढीसासू (सासूको सासू) चन्द्रकुमारी जोशीको उमेरले १०६ टेकिसकेको छ। विस्मृतिले च्याप्दै गए पनि हामीले कोट्याउँदा मुवाले अड्की–अड्की पुराना कुरा गर्नुहुन्छ। यसपालि वहाँले ऊ वेला बच्चा जन्मने र सुत्केरी स्याहार्ने बारेका सम्झना सुनाउनुभएको छ। खासगरी वहाँको माहिला बुवालाई पुत्रलाभ हुनुअघि र पछिको भव्य माहोलको वर्णन वहाँकै शब्दमाः
केशरीराजको ‘शाही’ जन्म
मेरो माइलाबाबु (आफूबुवा, माहिला गुरुज्यू हेमराज पण्डित) को दुइटा स्वास्नी भए पनि छोराछोरी थिएनन्। तर, छोराछोरी त चाहिन्थ्यो। अनि फेरि अर्को बिहे गर्यो । बच्चा पाइहाल्छ कि भनेर अर्को बिहे खग कुमारीसित भएको थियो। उनी डिल्लीरमण रेग्मीकी दिदी थिइन्।
तर, उनलाई बडमुवाले भित्र्याएको होइन। ओहो ! श्री ५ बडामहारानी (राजा त्रिभुवनको आमा) ले दुल्हैको कन्यादान गरेकी, अनि श्री ३ महारानी (चन्द्रशमशेरकी कान्छी रानी) ले भित्र्याएकी। बच्चा हुनको लागि यसो गरेको। बिहे पनि नारायणहिटी दरबारबाटै भएको। अन्माउने, भित्र्याउने, सब दरबारमै गरेको। हामी केटाकेटीहरू सबै जना बिहे हेर्न गएका थियौं। कस्तो रमाइलो भएको थियो। खाना त राजारानीको घरको, मीठो हुने नै भयो नि!
उनले छोरो (बडागुरुज्यू केशरीराज पाण्डे) पाइदिइन्। आफूबुवालाई त हुनुभयो। बाफरेबाफ! छोरालाई छोएर हेर्ने। खुवाएन भनेर पनि हेर्न जाने। बच्चालाई छुने। अनि फेरि नुहाउन जाने।
सुत्केरी हुने बेलामा स्याहार्न मान्छे पनि थुप्रै राखेका थिए। बाहुनी धाई पनि राख्या
