अचेल घरि-घरि थोत्रो अतीत ऊतिरै भगाउँछ मलाई।
अझै पनि बालापनका सम्झनाले बहकाउँछ मलाई।
अरूलाई पनि हुन्छ कि यस्तो मलाई मात्र होला कुन्नि
सानो-सानो चोटले पनि आँखाँ झनै रसाउँछ मलाई।
आँखा बन्द गरेर घुम्छु मनको आँचलमा कहिलेकाहिँ
संसार भरि पाइला चाल्ने मातले मताउँछ मलाई ।
मान्छेको चोला कस्तो-कस्तो हुन्छ अचम्मको प्रखाल जस्तो
ओर्लिनु उक्लिनुको दोहोरिने दमले समाउँछ मलाई।
जब मनको डुङ्गा माथि उर्लिएर भुमरीमा परिदिन्छ
शून्यताका अबोध चालले बिना अर्थ बचाउँछ मलाई ।
