झापाकी ४२ वर्षीया (परिवर्तित नाम) अञ्जना गुरुङ । २२ वर्षकी छोरी र १८ वर्षका छोराको आमासमेत हुन् उनी । श्रीमान्सँगै काठमाडौँमा मजदुरी गरेर बस्थिन् उनी । एअरपोर्ट क्षेत्रमा सुरुमा नाङ्लोमा सामान्य व्यापार गरिन् । नाङ्लोको व्यापार केही फस्टाएपछि उनले ठेला किनेर व्यापार व्यवसाय गर्न थालिन् । ठेलाको व्यापारबाट थप केही आम्दानी भएपछि उनले एअरपोर्ट नजिकै एउटा खाजापसल भाडामा लिएर सञ्चालन गर्न थालिन् । व्यापार सामान्य नै थियो र कमाइ बाँच्न पुग्ने नै थियो । 

छोरीले मामाघर अर्थात् झापामै बसेर स्नातकसम्मको अध्ययन सकाएकी थिइन् । छोरा पनि उसको मामाघर अर्थात् अञ्जनाको माइतीमै बसेर कक्षा ८ मा पढिरहेको थियो । अञ्जना भने श्रीमान्सँगै काठमाडौँमा बसिरहेकी थिइन् ।

दैनिकी सामान्य नै तरिकाले चलिरहेको थियो ।

काठमाडौँमै खाजा पसल सञ्चालन गरिरहेको बेला एउउटा राम्रो अफर अञ्जनासामु आइपुग्छ । श्रीमान–श्रीमती नै कुवेत जाने र मासिक करिब १ लाख ५० हजार पैसा कमाउने ।

आकर्षक प्रस्ताव आइसकेपछि को आकर्षित हुँदैन र ? अझ आश्वासन दिनेले पनि ‘कति अरुको झुठो भाँडा मात्रै माझ्छौँ, कुवेत गए महिनाको डेढ लाखसम्म कमाउन सक्छौ भनेपछि अञ्जनाले कुवेत जाने इच्छा देखाइन् ।

त्यसपछि सुरु भयो अञ्जनाको कुवेत कथा ।

खासमा त्यस्तो आकर्षक प्रस्ताव गर्ने व्यक्ति थिइन्, कुवेतमै बसेर मानव तस्करीमा संलग्न अञ्जनाकै भाइको जेठीसासु पनिता मोहरा । करिब ३८ वर्षकी पनिताले खाजा पसलमै आएर शुन्य लागतमै कुवेत जान सकिने र त्यहाँ मासिक डेढ लाख रुपैयाँसम्म कमाउन सकिने प्रलोभन देखाएपछि उनीहरु विश्वास गर्न बाध्य भए । अझ पनिताले आफूले कुवेतमै बसेर काम गरिरहेको र सेवा, सुविधा तथा सुरक्षा पनि राम्रो भएको बताएपछि अञ्जना विश्वास गर्न बाध्य भइन् ।