म यो सहरको हजारौं जागिरेमध्येको एक जागिरे। मेरो भोक र अभावको ईश्वर भनेको यही मेरो जागिर।
उफ्फ्..... दिक्क लाग्छ यो जागिर भन्ने शब्दसँग पनि आज भोलि। मिल्ने भए यो 'जागिर' शब्दलाई म नेपाली शब्दकोषबाटै हटाउन त्रिविका नेपाली विषयका विज्ञलाई उहिले निवेदन लेखिसक्थें। खैर ! यो मेरो मात्रै इच्छाले केही हुन्न।
बिहानको पहिलो पहरमा यी आँखा खुल्नासाथ अफिस जानू छ। हिजोका जुठा भाँडा माझी आजलाई खाना पकाई दुई गाँस मात्रै भए पनि जसोतसो च्यापी १० बजे त अफिस पुग्नु नै छ।
नत्र हाकिमको त्यो कर्कश आवाजमा पूरा दिनै मुड अफ हुने गरी गाली खानुपर्छ। अझ त्यति मात्रै कहाँ हो र जागिरबाटै निकाली दिने धम्की पनि एक झमट सुन्नै पर्छ यी कानले।
कक्षा ९ मा 'व्यवसायिक कि जागिरे जीवन राम्रो' भन्ने वाद-विवाद प्रतियोगितामा खुब जागिरको बखान गाउँथें। प्रतियोगिता जिते जस्तो रहेनछ यो जागिरे जिन्दगीलाई सहजै रूपमा जित्न।
हरेक दिन उठ्नासाथ जागिर जागिर भन्दै काठमाडौंको यो व्यस्त सडकमा एक छिन पख न। मलाई जान देऊ न। मेरो हाकिमले गाली गर्ने बेला भैसक्यो। तिम्रो जस्तो कहाँ छ र मेरो हाकिम भन्दै छेऊ कै अर्को बस र टेम्पोलाई बाइकको हर्न बजाउँदै आफ्नो वेदना त्यही सडकमा अलिकति पोख्दै हुइँकिँदै पुग्नु नै पर्छ हरेक दिन अफिस १० बजेभित्र।
