“पैजब (पाउजु) कैहिया गरहाइलहि ?”
उसले पैजब लगाएको देखेर मैले सोधेँ । उसले मेरो जवाफ दिन उचित ठानिन । केही बोलिन । केही नबोलेको देखेर मैले उसलाई फेरि सोधेँ, “पैजब कत किनलिही ?”
ऊ योपल्ट चुप लागेर बस्न सकिन । छिट्टै जवाफ फर्काई, “भौजी देलक हमरा ।”
“कतहेक भोइरके छौ ?”
“तीन, तीन भोइरके ।”
मलाई विश्वास लागेन । भाउजूको आफ्नै परिवार छ । जिम्मेवारीको बोझले थिचिएकी छिन् । कसरी उसलाई पैजब दिन सक्छिन् ?
अर्को महिना म माइती गएपछि भाउजूलाई सोधेँ, “भौजी, गुलाबके पैजब किनदेलही ?”
मेरो कुरा सुनेर भाउजूले जवाफ फर्काइन्, “हम कत से किनदेबै ? पौहना बन्या देलक ।”
मैले बल्ल थाहा पाएँ, उसले मसँग झुटो बोल्ने रहिछे । प्रत्येक कुरामा मेरो लोग्नेले मभन्दा बढी हेरचाह सौतालाई गरेको पाएँ । मेरो मन धेरै जल्यो । लोग्ने र सौता दुवैदेखि घृणा लाग्यो ।
