प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीको सत्तारोहणपश्चात् सबैभन्दा द्रुत गतिमा परियोजना सम्पन्न भएको एउटै उदाहरण हो– चितवनको माडीमा राम मन्दिर स्थापना। एक आर्थिक वर्ष पनि नलगाईकन जुन गतिमा राम मन्दिर निर्माण भयो, त्यहीअनुसार अरू परियोजना सम्पन्न हुने हो भने नेपालको कायापलट हुन धेरै वर्ष लाग्दैन। अर्थ मन्त्रालयलाई आर्थिक वर्षको अन्ततिर भएकाले रकमान्तर गर्ने चटारो छ, तैपनि अहिलेसम्मको पुँजीगत खर्चको स्थिति चित्तबुझ्दो छैन। पुँजीगत बजेट किन खर्च हुन सक्दैन? यसबारे अर्कै लेख लेख्नुपर्ने हुन्छ।
ओलीको राजनीतिको कम्पास अब पूर्ण रूपमा राम मन्दिरवरिपरि घुम्नेमा कुनै सन्देह छैन। सत्तामा सदैव टिकिरहन उनले ब्रह्मसूत्र पत्ता लगाए। सरकारमा रहन उनले जति प्रयत्न गरिरहेका छन्, त्यसको एक हिस्सा मात्रै शक्ति कोरोना रोकथाम, पीडितको व्यवस्थापन, अस्पतालमा अक्सिजन सिलिन्डर र बेड व्यवस्था गर्नमा लगाएको भए, अहिलेको भयावह अवस्था आउने थिएन। तर उनले राम मन्दिरका लागि गरेको लगानी, बाालुवाटारदेखि माडीसम्म लगाएको सवारीसााधनको लावालस्कर, त्यहाँ मूर्ति अनावरणका लागि लगाइएको मानिसको भीडले कोरोना फैलाउन उल्लेखनीय काम गरे।
ओलीमा २३ सय वर्षअगाडिको प्राचीन भारतको मगध राज्यको महाराज धनानान्द प्रवृत्ति प्रशस्त पाइन्छ। महाराज धनानान्द सत्तामा टिक्न जे पनि गर्न तयार, उनलाई धनको लोभ यति हुन्थ्यो कि धनार्जनका लागि उनी नागरिकलाई कुशासन थोपर्न किमार्थ पछि पर्दैन थिए। मगध राज्यका नागरिकलाई करको बोझ यति थियो कि उनीहरू आफन्तजनको दाहसंस्कार गर्न समेत सक्दैनथे। किनकि दाउरामा यति चर्काे कर लगाइएको थियो, त्यो खरिद गर्न कठिन हुन्थ्यो। धन थुपार्न धनानन्द जे पनि गर्ने गर्थे।
