सोमवार दिउँसो सवा एक बजे । एउटा मिटिङ सकाएर भाइ निर्मललाई भेट्न उनले काम गर्ने सिटिजन्स बैंकमा भर्खर छिरेको मात्र थिएँ, मोबाइलमा घण्टी बज्यो । यसो हेरें, श्रीमतीजीको फोन ।
घरमा चाहिने सामान बिहानै किनेर लगेको थिएँ । सबै ठीकठाक थियो । तैपनि दिउँसो ‘अड टाइम’मा आएको फोनले अतिरिक्त खुल्दुली थप्यो । सानोतिनो कामका लागि मलाई हत्तपत्त उनी फोन गर्दिनन् । फोन उठाउनासाथ भनिन्, “तपाईं कहाँ हुनुहुन्छ ? हेर्नुस् न ....(एकजना नजिकको आफन्त ) बित्नुभएछ । तपाईं बुवालाई लिएर तुरुन्त जानुपर्ने भो ।
दुई दिनअघि म घरबाहिर भएकै बेला यसैगरी उनको फोन आएको थियो र त्यतिबेला पनि नजिकका आफन्त बितेको खबर सुन्नुपरेको थियो ।
केही साताअघि भारतमा बस्ने स्कूल जीवनकी प्रिय साथी कोरोनाकै कारणले बितेपछि हल्लिएको उनको मुटु अझै ठीक ठाउँमा आइसकेको छैन । यसबीचमा आफन्त र साथीभाइ थुप्रै बिते उनका ।
श्रीमतीजीतिरका मात्र होइन, म स्वयं विगत केही सातायता विक्षिप्त छु । आफूलाई दुःखमा सहयोग गर्ने प्यारा दाइ र साथीहरू एकपछि अर्कोगरी गुमाउँदाको पीडा मुटुमै गडेको छ ।
सोमवार दिउँसोको फोन विगत केही समययता दैनिकीजस्तै बनेको मृत्युको खबरको निरन्तरता जस्तो मात्र थियो ।
