युवराज घिमिरे
नेपालको राजनीतिक इतिहासमा परिवर्तन र तिनका एजेन्डाबारे शुरुमा कम बहस हुने गर्छन्। तर, पछि परिवर्तनका पात्रहरुमा मुख्यरुपमा सत्ताका कारण मनोमालिन्य बढेपछि उनीहरु त्यसलाई सिद्धान्त र आदर्शको जामा ओडाउने प्रयास गर्न थाल्छन्। कतिपय आवस्थामा, एउटै पात्रले फरकफरक परिस्थिति र मामिलामा लिएका अडान परस्पर विरोधाभासपूर्ण समेत देखिन्छ। तर, नेपाली राजनीतिमा ‘लज्जा’ र ‘जवाफदेहीता’ नामका अवधारणा र आचरणको मृत्यु भइसकेकोले नेताहरुलाई जनताले ‘कुरी, कुरी’ गरेको समेत पत्तो हुन छोडिसकेको छ।
सर्वशक्तिमान देखिएका र उनका समग्र प्रतिष्पर्धीहरुले समेत मानेका प्रधानमन्त्री तथा नेपाल कम्युनिष्ट पार्टी (एकीकृत मार्क्सवादी लेनिनवादी) का अध्यक्ष के.पी शर्मा ओली अहिले जनता समाजवादी पार्टीका सांसदहरुलाई फकाउन व्यस्त छन्। सायद एउटा ठूलो संख्या सत्ता र लाभको चक्रव्यूहमा पसिसकेको छ। देखाउने बहाना सांशद रेशम चौधरीको रिहाइ सम्बन्धी माग बनेको छ।
कैलालीको टीकापुरमा पाँच वर्षअघि एउटा नृशंस हत्या भयो। एक जना दुधे बालकसहित सात जना प्रहरीको हत्यामा अदालतले चौधरीलाई दोषी ठहर गरेपछि उनी जेलमै सजाय भोगिरहेका छन्। घटनाको दुई वर्षपछि उनी सांसद बने राष्ट्रिय जनता पार्टीबाट जुन अहिले जसपामा विलीन भएको छ। २०६३ यता तराईमा भएको आन्दोलनमा एउटा लुकेको पक्ष थियो जसलाई विवेचना गर्न जरुरी छ। ठूलो संख्यामा रहेका थारुहरु अलग जाति, जनजाति या पहिचान हैनन्, बरु उनीहरु हचुवामा स्वघोषित ‘मधेसी’ समूहकै हिस्सा हुन्।
