मध्य प्रदेशको ग्वालियरस्थित स्वर्ग सदन आश्रम। आजकल त्यहाँ प्रहरी अधिकारीहरूको चहलपहल देखिन्छ, मनीष मिश्रालाई भेट्नका लागि।
मनीष मिश्रा वर्षौंदेखि सडकमा बस्दै आएका थिए। उनी आश्रममा पुगेको केही मात्र भयो। उनलाई भेट्न आउने प्रहरी ती हुन् जो पहिले उनको ब्याचमेट थिए।
स्वर्ग सदन आश्रमका सञ्चालक पवन सूर्यवंशीले भने,’हाल निकै आरामले बसेका छन्। उनलाई आवश्यक रेखदेख गरिएको छ। उनका ब्याचमेटहरू भेट्न आउँछन्। उनीसाग बिताएका पूराना दिनरूको सम्झना गर्छन्।‘
उनी अझै ४ देखि ५ महिना त्यही रहन्छन्। उपचारका लागि।
मनीषको जिन्दगीको यो अध्यायको कथा १० वर्ष अघिदेखि सुरु हुन्छ। जहाँबाट नयाँ मोड सुरु भयो।
सन् २०१०, नोभेम्बर। त्यतिखेर ग्वालियरमा उपचुनावको मतगणना भइरहेको थियो। त्यस रात करिव साढे १ बजे पुलिस विभागका दुई डिएसपी, रत्नेश सिंह तोमर र विजय भदौरिया सुरक्षा व्यवस्थामा खटेका थिए। शहरमा मतगणना सकिएपछि ती दुवै डिएसपी विजयी जुलुसको रुटमा तैनाथ थिए। त्यतिखेर उनीहरूले एक भिखारीलाई देखे, जाडोले काँपीरहेको अवस्थामा। देख्न सकेनन्। गाडी रोकेरै नजिक पुगे।
उनको अवस्था नाजुक थियो। ती प्रहरी अधिकारीको मन थामिएन। एकले आफ्नो जुत्ता खोलेर दिए र अर्कोले ज्याकेट। त्यहाँबाट फर्कन खोज्दा ती भिखारीले उनीहरू दुवैलाई नामले पुकारे। उनीहरूका लागि त्यो अवस्था अविश्वसनीय थियो। सन्देहबीच ती भिखारीको नजिक गए। कुराकमी गरे। थाहा पाए – ती भिखारी त इन्स्पेक्टर मनीष मिश्रा हुन्। उनीहरू एकसाथ सब इन्स्पेक्टरमा भर्ती भएका थिए।
