कलियुगमा मानिसको धर्म र कर्मको काम केवल मानिसका अगाडि राम्रो देखिन तथा देखावटीका लागि हुनेछ। पृथ्वी भ्रष्ट मानिसले भरिनेछ। मानिसले सत्ता प्राप्तिका लागि एकले अर्कालाई हत्यासम्म गर्नेछ।
धर्म, सत्यवादिता, स्वच्छता, सहिष्णुता, दया, जीवनको आयु, सन्तुलित जीवन, शारीरिक शक्ति तथा स्मृति सबै दिनप्रति दिन घट्दै जानेछन्। कसरी यस्तो हुन्छ त? एउटामात्र कारण हो आफूलाई प्रेम गर्ने कलाको अभाव।
प्रेम, प्रेम पनि सिकाउनु र जान्नुपर्ने विषय हो र ? अनि प्रेम त अरूलाई गर्ने विषय पो त, प्रश्न उठ्न सक्छ ! यसलाई स्पष्ट पार्न करिव पाँचहजार वर्ष पहिले श्रीमद्भागवत पुराणमा उल्लेखित संस्कृत श्लोक छ।
दाक्ष्यं कुटुंबभरणं यशोऽर्थे धर्मसेवनम्।
एवं प्रजाभिर्दुष्टाभिः आकीर्णे क्षितिमण्डले ॥
ततश्चानुदिनं धर्मः सत्यं शौचं क्षमा दया।
कालेन बलिना राजन् नङ्क्ष्यत्यायुर्बलं स्मृतिः ॥
जानकारी र व्यवहारमा
आज सूचना र प्रविधिको युगमा यति धेरै जानकारीका सामग्रीहरूको संकलन र चिन्तन गरेको छ मानिसले तर आफैंलाई प्रेम गर्न जानेको छैन। सुन्दा विश्वास नलाग्न सक्छ तर आफैंलाई प्रेम गर्न जानेको भए आज जुन द्विविधामा मानिस छ त्यसबाट मुक्ति पाउने थियो।
