डिसेम्बर, २०१९। चीनको वुहानमा कोभिड-१९ ले आफ्नो अस्तित्व देखाउँदै गर्दा अस्ट्रेलिया भने डढेलोसँग जुध्दै थियो।

त्यसै ताका हाम्रा पर्यटनमन्त्री योगेश भट्टराई 'भिजिट नेपाल २०२०' प्रचार गर्न सिड्नी आए। म त्यो बेला अस्ट्रेलियामै थिएँ, नेपथ्यको सांगीतिक यात्रा सिलसिलामा।

म सन् २०२० जनवरीमा चीनको ग्वानजाउ ट्रान्जिट हुँदै नेपाल फर्किएँ। यहाँ पनि कोरोना चर्चा चलिसकेको थियो तर रोकतोक सुरू भइसकेको थिएन।

त्यसपछि महामारी फैलिने क्रम यति छिटोछिटो विकास भयो, केही महिनामा नेपालसहित संसारै ठप्प भयो। मे महिनाका लागि तय भएको नेपथ्यको जापान यात्रा स्थगन भयो। जुलाई-अगस्टका लागि योजनामा रहेको अमेरिका यात्रा पनि तुहियो। अहिलेको अवस्थामा सांगीतिक कार्यक्रम लगायत अरू सार्वजनिक कार्यक्रमहरू फेरि कहिले सुरू हुन्छ, निश्चित छैन।

अनिश्चितताका यी दिनमा हाम्रो अन्तिम सांगीतिक यात्राको डायरीका पानाबाट म केही सम्झना बाँड्न चाहन्छु।

हरेकपटक सांगीतिक यात्रा लएर विदेश जाँदा मनमा धेरै किसिमका तर्कना उठ्छन्। कार्यक्रम कस्तो हुने हो भन्ने हुटहुटी चल्छ। त्यसैबीच भेटिने नौला मान्छेको कौतूहलले मन रोमाञ्चित हुन्छ। हाम्रो कामको प्रवृत्तिले धेरैथरि मान्छेसँग भेट्ने संयोग मिल्छ।

२०१९ को अन्त्यतिर अस्ट्रेलियाको करिब दुई महिने यात्रामा पनि धेरै मान्छे भेट भए। कति मान्छे बाटोमा भेटिए, बाटोमै बिर्सिए। केही सम्झनामा रहने गरी मनमा गढेर बसे। नेपथ्यको गीत 'जोगले हुन्छ भेट, मायाले हुन्छ सम्झना' को भावजस्तै।

भेट्ने जोग मिलेकाहरू र मायालु सम्झनामा बसेका केहीमध्ये सबैलाई यहाँ सम्झन सम्भव नहोला। केही प्रतिनिधि पात्रमार्फत् मेरो यात्रा र नेपाली प्रवासको वर्तमान स्थिति प्रतिविम्बित गर्ने कोशिस गर्दैछु, अब पाक्षिक रूपमा प्रकाशित हुने मेरो यो लेख शृंखलाबाट।

पहिलो शृंखलामा म अस्ट्रेलियामा भेटिएकी गुरुङसेनी आमै टेकमाया घलेलाई सम्झँदैछु।

'आज बूढीको काम छ। आमालाई घरमा एक्लै छाड्नुभएन, सँगै लिएर आएँ,' एड्लेडका हाम्रा आयोजकमध्ये एक खुम घले आफ्नी आमालाई पछि लगाउँदै हामी बसेको घर आइपुगे।

सन् २०१७ मा पनि नेपथ्यको कार्यक्रम आयोजना गरेकाले खुम हाम्रो समूहमा परिचित थिए।