पन्नाकाजी कपाली अचेल पसलमा ग्राहक आइपो हाल्छन् कि भन्ने आशले बसिरहेका हुन्छन्। असनस्थित आफ्नो सानो घरमा टेलर खोलेर बसेका उनी लकडाउनयता यसरी नै आफ्नो दिन बिताइरहेका छन्।
अघिल्लो वर्ष यही समय उनलाई कामको भ्याइनभ्याइ हुन्थ्यो। विवाह, व्रतबन्ध र अन्य चाडपर्वका महिनामा प्रायः खाली हुन्थेनन्।
तर अवस्था सधैं उस्तै कहाँ हुन्छ र! अहिले नयाँ कपडाको सिलाइ त परको कुरा, बिग्रेको लुगा बनाउन पनि कोही आउन छाडेको उनी दुखेसो पोख्छन्।
'पसल खोलेर बस्नु भन्ने मात्र छ। दिनभर हातले सिलाइ मेसिन सुम्सुम्यायो, आँखा बाटामा ओछ्यायो,' उनी भन्छन्, 'पर्खाइ सकिँदैन।'
पन्नाकाजी ६३ वर्षका भए। करिब चालिस वर्ष भइसक्यो उनी सिलाइमा लागेको। आफ्नो पुर्ख्यौली घरभित्र पसल खोलेर उनले काम सुरू गरेका थिए। आजसम्म त्यसैलाई निरन्तरता दिइरहेका छन्।
'मेरो बाजे र बुबाले पनि सिलाइबुनाइकै काम गर्नु हुन्थ्यो। तर हाम्रो पसल थिएन,' उनी भन्छन्, 'मैले नै पसल खोलेँ। यसअघि न्यूरोडमा सटर भाडामा लिएर खोलेको थिएँ, पछि आफ्नै घर अगाडिको भागमा पसल निकालेको हुँ।'
उनी दिक्दार हुँदै थप्छन्, 'पहिले काम ठिकै थियो, खान बस्न पुगिरहेकै थियो। अहिले खत्तम भएको छ।'
कक्षा नौ सम्मको पढाइलगत्तै उनी यो काममा लागेका हुन्। उनलाई सिलाइको काम गर्न कसैले कर गरेको थिएन, आफैं यसमा आकर्षित भएका थिए।
