युवाहरु चिया पसलमा भेट्छन्, एकै ठाउँ गुजुल्टा पर्छन् । मास्क उतार्छन् वा चिउडोमा तान्छन् । अनि एकअर्कासँग मुख जोडेर गफ गर्न थाल्छन् । उनीहरुलाई लाग्छ, साथीभाईको अगाडि किन मास्क लगाउने ? बालै भएन नि ।
पेशाकर्मी÷व्यवसायीहरु आफ्नो कार्यथलोमा पुग्छन्, मास्क उतार्छन् । सहकर्मीसँग आमने–सामने बसेर काम गर्छन् । गफ गर्छन् । उनीहरुलाई लाग्छ, आफ्नै सहकर्मी त हो किन मास्क लगाउने ?
कामधन्दा सकेर हामी जसै घर फर्कन्छौं मास्क उतार्ने हतार हुन्छ । त्यसपछि हामी आफ्ना बालबच्चा, आमाबुवा, परिवारका सदस्यसँग घुलमिल हुन थाल्छौं । हामीलाई लाग्छ, घरभित्र किन मास्क लगाइरहने ?
कोही चोकमा मस्त गफ गरिरहेका छन्, कोही घरमा भेला भएर निस्फिक्री नाचगान गरिरहेका छन्, कोही सभा–सम्मेलन गरिरहेका छन्, कोही मठ–मन्दिरमा पूजाआजा गरिरहेका छन्, कोही बाटोमा बातचित गरिरहेका छन् । उनीहरुले मास्क लगाउनुपर्ने खाँचो देख्दैनन्, भौतिक दुरी कायम गर्नुपर्छ भनी हेक्का राख्दैनन् ।
