त्यो दिन मौसम अलि फरक थियो। घरि कालो बादल मडारिएर गाँठो पर्थ्यो, घरि त्यही गाँठो कस्सिएर पानी परेजस्तो हुन्थ्यो।
हाम्रो लागि पनि विशेष दिन थियो त्यो। अघिल्ला दिनहरूमा कोरोना क्वारेन्टाइनमा पुग्ने हामी त्यस दिन आइसोलेसनमा जाँदै थियौं, जहाँ संक्रमित व्यक्तिहरूलाई राखिएको थियो।
मनमा डर नआएको होइन। तर, डरभन्दा ठूलो थियो, कोरोना पीडितलाई प्रेरणा र हौसला दिने भावना।
मध्याह्नको समय। हामी केही थान मास्क र स्यानिटाइजरको भरमा कोरोना संक्रमित राखिएको आइसोलेसन क्षेत्रमा जाँदै थियौं। त्यहीँबाट फर्किएका एक जना व्यक्तिको त्यसै दिन मृत्यु भएको थियो। उनको शव पाँच सय मिटर पर अस्पतालमा राखिएको थियो।
यी सब थाहा हुँदाहुँदै मन दह्रो पारेर हामी आइसोलेसनको प्रवेशद्वारभित्र छिर्यौं।
कोरोना संक्रमितहरू बस्न डोरीले छुट्टै ठाउँ तोकिएको रहेछ। उनीहरूको आवतजावत सीमित थियो। उनीहरू त्यहाँबाट बाहिर निस्कन पाउँदैनथे। हामी त्यो घेराभन्दा झन्डै छ मिटर वरै बस्यौं।
साथीहरू कार्यक्रम व्यवस्थापनमा जुट्नुभयो। मेरो आँखा चउर वरिपरि डुल्न थाले।
