राजु आचार्य
मानिस घर रुपी पिजंडामा सीमित भएको छ। त्यही मानिसलाई देखेर खुर्सानी, गाँजर, दूध भात खाएर ‘पट्टु, गोपी कृष्ण को हो?’ भनेर जिस्क्याई रहने त्यो सुगा अहिले कति खुसी भयो होला?
डोरीले बाँधेर रुख चढ्न समेत प्रतिबन्ध गरिएको त्यो बाँदर हाम्रो अवस्था देखेर कति उफ्रन्छ होला ? खुला ठाउँमा मानिस घुम्न नपाउँदा बाँदरले कम्ता टीठ त मानेको छैन।
पश्चिम नेपालका दूर दराजमा पालिएको च्याखुरा भारतबाट फर्किएका मानिसलाई देखेर कति खुसी भएको होला? 'विश्व जितें' भन्नेहरू आँखाले पनि देख्न नसकिने भाइरसको अगाडि यसरी त्रसित भएको देखेर खुसीले गद्गद गद्गद नै भयो होला।
तागत दिन्छ भन्दै खोलाका पाहा (एक प्रकारको भ्यागुता) स्वाहा पार्ने ती मानिस छिमेकीकोमा समेत जान नपाउँदा त्यो पाहा कति खुसी भयो होला! पाहा खाएर औषधि हुन्छ भन्नेलाई ‘बल्ल खाइस?' पनि भन्दो हो। चीनको वुहानमा रहेका चमेरा र निरबिरालोलाइ भाइरस सारेकोमा धन्यवाद पनि दियो होला।
