करिब तीन वर्षअघिसम्म प्रकाश पाण्डेले आफ्नी आमाको मुहार- अस्ट्रेलियाको कुनै पसल वा भान्साको एउटा कुनामा देख्थे। त्यहाँ उनी पीआर, विदेशमै स्थापित हुने रहर, सन्तानलाई राम्रो वातावरणमा हुर्काउने चाहना अनि भविष्यका लागि खर्चिएको समय र रकमको तालमेल मिलाउन बाध्यहरूको भिडमा कतै रुमलिएका थिए।
त्यही दौडधुपबीच एक दिन रासन लिन मार्टमा पुग्दा उनी एउटा अचारको बट्टा नियालिरहेका थिए। अचानक एक जना भारतीय मूलका व्यक्तिले उनीसँग भने- ‘लैजानूस भाइ। नेपालको अचार हो। साह्रै मिठो छ। राम्रो बिक्री भइरहेको छ।‘
जवाफमा उनी फिस्स हाँसे र भने- ‘यो मेरै आमाको अचार हो।‘
उनलाई सुझाव दिने मानिसले अविश्वास मिश्रित लवजमा पुनः सोधे- ‘त्यसो भए तिमी चाहिँ यहाँ के गरिरहेका छौ?’
