विभिन्न उतारचढाव तथा उकालीओरालीसँग पौंठेजोरी खेल्दाखेल्दै गोपालको जागिरे जीवन अन्तिम वर्षतिर पुग्यो । झण्डै ३० वर्ष लामो कार्यकालमा राम्रो पनि भोग्यो, नराम्रो पनि भोग्यो ।
राम्रो त के भन्ने र बढी नराम्रो नै भोग्यो । संस्थामा हाकिम भएर आउनेहरू कतातिरको हो, कसरी विश्वास गर्ने भन्ने पनि थिए । एकपटक पनि भेट्नै आएको छैन, त्यस्ताको के कुरा गर्ने भन्ने पनि थिए । एकपटक भेट्न पठाइदिनोस् न, के भन्दो रहेछ भन्ने पनि थिए ।
निरन्तर अघिपछि घुम्ने र काम छाडी आफ्नै कार्यकक्षमा गफ चुटेर बस्ने बिताउनेहरूभन्दा टेबुलमा हराउनेहरू नै हितैषी हुन्छन् भन्नेसम्म थाहा नपाउने हाकिमहरूलाई के भन्ने ? उनीहरूको व्यवहार देखेर ऊ कहिले हाँस्थ्यो, कहिले दिक्क हुन्थ्यो । तैपनि उसले आफ्नो काम छाडेन । निरन्तर त्यसैमा लाग्यो, लागी नै रह्यो ।
