घरको भद्रगोल काम। लाचार पत्नि।
म गाउँले नेता। घरदेखि चिया पसलसम्म गफ हाँक्ने, मामला-मुद्दामा इन्साफ दिलाउने र बैठकमा धारा प्रवाह भाषण गर्ने मेरो बानी।
समय सारिणी अनुसार आज आइतबारे बैठकको सूचना पत्र खोलेर कार्यसूचि हेरेँ- "मणिपुरमा नेपाली समाजको स्थितिबारे छलफल।"
एकातिर घरको नगरि नहुने काम, श्रीमतीको निन्याउरो अनुहार। अर्कोतिर समाजका जल्दाबल्दा समस्यामाथि सह-चिन्तन, छलफल र विचार विनिमयद्वारा समस्याको स्थायी समाधान खोज्नुपर्ने अवस्था। असमञ्जसमा परेपनि सय रुपैयाँ ऋण काँडेर निश्चित समयमा बैठकमा पुगेँ।
तोकेको समयभन्दा एक घण्टापछि आयोजक, कार्यकारिणी समिति र आम जनता भेला हुँदा एक बजे बैठकको शुभारम्भ भयो। एक भन्दा एक भाषणबाजीमा खप्पिस बुजुर्ग र युवा वक्ताहरू। श्रोता भन्दा वक्ताहरूको बहुमत।
भाषण प्रतियोगिता आरम्भ भयो। म पनि के कम। लगभग ५५ मिनेटको गहकिलो र घतलाग्दो भाषणमा जम्मै कुरा समेटेर अरूलाई उछिनेको अनुभव गरेँ। मञ्चबाट ओर्लेर मन मिल्ने साथीलाई साउतीमा सोधेँ- "मेरो बोलाई कस्तो भयो यार?"
साथीबाट- 'ठिक छ' भनेको सुनेपछि गजक्क परेँ।
निष्कर्षमा नपुग्दै बैठकको सकियो। आ-आफ्ना गुनासाहरू आफैसँग बोकेर अभियन्ताहरू घरतिर फर्के।
म पनि साँझमा भोकले लखतरान परेर घर आई पुगेँ। सहधर्मिणी ज्वरो आएर विस्तरामा छटपटाई रहेकी थिइन्।
पाँच वर्षे छोरी छिमेकीमा जाउली भात खाँदै थिई।
