मेरो
सप्रेको बोटझैँ मुटु थ्यो एउटा
बन्चरोले काटेर घाममा सुकाइदियौ,
चिरेर चोइटा पारेर भारी
बर्खा छेक्न ओतमा लुकाइदियौ।
जब मौसम बद्लियो तिमी बद्लियौ मुटुलाई
निकालेर आफ्नै अगेनामा बाल्यौ,
बलेको मुटु जलेको आत्मा खरानी
सरी मुल बाटोमा फाल्यौ।
जलिसकेको मन गलिसकेको तन
बन्चरो लिएर कोही नआऊनू
सुक्नु छैन घाममा लुक्नु छैन ओतमा
बद्लिने मौसम बनी कोही नआऊनू
चिर्नेलाई चिर्छु म बाल्नेलाई बाल्छु
सक्छौ त पालुवा हुर्काउन साथ देउ
नत्र आफैँ तिम्लाई
पाल्छु म आफैँ ढाल्छु।
