'ह्याप्पी न्यू इयर, बिष्णु।'
पहिलो वाक्य सुनेँ। सँगै सुनियो - बधाई छ नयाँ जीवनका लागि।
सेतो गाउन त्यसमाथि प्लास्टिकले ढाकिएकी थिइन् उनी। कोठा ज्यादै चहकिलो लाग्यो। हेर्न पनि सकसपूर्ण। अलमलमा थिएँ म।
को हुन् उनी?
कहाँ छु म?
अनि नयाँ जीवन? के भन्छिन् उनी? ठम्याउने आधार मेरासामु थिएनन्। आखिर यो सब के भइरहेको छ? रन्थनिएको छु म। अनुत्तरित प्रश्नको जवाफ सोध्न खोज्दै थिएँ। उनी ढोकाबाट गायव भइन्।
आँखाबाहेक शरीरका अङ्ग चलेको अनुभूति भएन। आँखाले नाकतिर हेर्दा छोपिएको जस्तो लाग्यो। शरीर पूरै सेतो कपडाले ढाकिएको छ। बोल्न खोजेँ मुखमा केही अल्झिएको थाहा भयो। जिब्रो चलाएँ। हो त ! मुखमा केही छ - पाइप जस्तो।
साह्रै नमिठा ध्वनी कानमा परिरहेछ - ट्या ट्या…. टुँ टुँ... गुन्जिरहेछ झर्को लाग्नेगरी। शरीर अरठ्ठ। के गर्ने? अत्तालिरहेको छु।
एक हुल मान्छे भित्र आए। उनीहरु के के कुरा गर्दै थिए ठम्याउन सकिन। कसैको अंङ्ग देखिँदैन थियो। कोरोना महामारी शुरु भए पछि टेलिभिजनका पर्दामा देखिएका जस्ता मानिस मेरै आगाडि थिए। म झन् झस्किएँ। आँखा र कानबाहेक शरीरका कुनै पनि अंगले काम गरेको अनुभूति छैन। शरीरले प्रतिक्रिया नै दिएको छैन। सिलिङ हेर्नुबाहेक विकल्प पनि छैन।
भित्तामा झुन्ड्याइएको टेलिभिजनमा प्रोमोसहित आताशवाजीका दृश्य देखेँ। सन् २०२० ले बिदा लिएको एकाध घण्टा भएको हुनुपर्छ दृश्य देख्दा। नयाँ वर्षलाई स्वागत चल्दै रहेछ।
ठीक त्यतिखेर मेरो परिवारमा नयाँ वर्षकोभन्दा ठूलो खुशीको खबर पुगेछ। सन् २०२१ ले पाइला टेक्दैगर्दा २२ रातपछि मैले आँखा खोलेको रहेछु।
अमेरिकाको पेन्सिलभेनिया राज्यको हर्सी। पेन स्टेट हेल्थ सेन्टरमा रहेछु म। नियमित बस्दै गरेको ल्यानक्यास्टर भन्दा ४५ मिनेटको दुरीमा रहेछ यो अस्पताल।
जनवरी १ तारिक २०२१ बिहान मेरो मुखमा लगाएको पाइप निकालियो। ओठ सुख्खा। असजिलो महसुस भएपछि चिसो कटनले पुछिदिए। नाकमा कोचेको ठूलो बुझोलाई मसिनो पाइपले रिप्लेस गरिदिए।
