तत्कालीन राजा ज्ञानेन्द्रले शासन-सत्ता आफ्नो हातमा लिएपछि लोकेन्द्रबहादुर चन्द र सूर्यबहादुर थापालाई पालैपालो प्रधानमन्त्री बनाए। तर दुवै जनाले ज्ञानेन्द्रलाई खुसी बनाउन सकेनन्। त्यसपछि सुरु भयो, निष्कलंक नेताको खोजी।
दरबारले सही मानिस खोजिरहेका बेला दुई व्यक्तिहरु दरबारको नजरमा परे, कृष्णप्रसाद भट्टराई र शैलजा आचार्य। किसुनजीले सुरुमै दरबारको आग्रहलाई अस्वीकार गरेपछि प्रधानमन्त्रीको प्रस्ताव आयो शैलजालाई।
शैलजासँग नजिक रहेका पत्रकार किरण पोखरेल त्यो समय सम्झँदै भन्छन्, ‘शैलजा दिदीसँग दरबारले सिधै प्रस्ताव राख्न सकेन। बद्रिप्रसाद भन्ने एक जना मन्त्री थिए, उनी आफैंले पनि दरबारको प्रस्ताव शैलजा दिदीलाई सुनाउन सकेनन्।
शैलजाको व्यवहार सिधा थियो। उनी घुमाएर कुरा गर्न जान्दैनथिन्। सिद्धान्तभन्दा बाहिरको कुरा उनले कुनै हालतमा स्वीकार्दैनथिन्। त्यसैले दरबारले सिधै शैलजालाई प्रस्ताव राख्न सकेन र त्यो काम पोखरेलको काँधमा आइलाग्यो।
