महिला सशक्तीकरणका लागि सरकारले आवश्यक कानून सहित विभिन्न सहुलियत प्रदान गर्दै आएकाले केही सुधारका सङ्केत त देखिएका छन्। तर, कानूनको कार्यान्वयन फितलो हुँदा महिलाले पाउनुपर्ने जति अधिकार पाएका छैनन्।
रसुवाकी १६ वर्षीया रमिला तामाङ (नाम परिवर्तन) मेला-उत्सव भनेपछि हुरुक्कै हुन्थिन्। एक दिन साथीहरूसँग ठूलोस्याफ्रुस्थित गुम्बामा लागेको मेलामा गइन्। नाचगान चल्दै थियो। रात छिप्पिएसँगै चिसो बढ्दै गयो। मजेत्रोले मुख छोपेर साथीसँगै गुम्बाको पिंढीमा सुतिन्। निस्पट्ट अँध्यारोमा त्यहीं उनको अस्मिता लुटियो।
तीन जनाबाट सामूहिक बलात्कारमा परेकी उनी गर्भवती भइन्। गर्भपतन गराउने सुविधाबारे थाहा नपाएकी उनले छोरा जन्माइन्। सानै उमेरमा अभिभावक बन्नुपर्ने दायित्व आयो अविवाहित रमिलाको काँधमा। छोरा छिरिङ (नाम परिवर्तन)लाई नजिकैको सामुदायिक विद्यालयमा पढ्न पठाइन्।
छिरिङले कक्षा ३ पास गरे। त्यही वेला गाउँका बालकहरू उच्च शिक्षाका लागि भारत जाने भए। मूलतः हिमाली भेगमा किशोरहरूलाई लामा शिक्षाका निम्ति भारतको लद्दाख लगायत स्थान पठाइन्छ। छिरिङ पनि त्यही ताँतीमा सामेल भए।
