मेरा आँखा बिस्तारै खुले। मेरो वरिपरी चार नर्स थिए र मलाई घोप्टो पारेर राखेका थिए। मेरो दिमागमा रगतको बहाब दिन हल्लाइरहेका थिए। जब म होसमा आएँ तब झसङ्ग भएँ। के मैले सही गरेँ, के १० हजार डलरका लागि मेरो त्याग ठीक छ?
सात महिनाअघि कोलम्बिया युनिभर्सिटी स्कुल अफ जर्नालिजमको लागि छानिएँ। म एकदमै उत्साहित थिएँ, तर उक्त विश्वविद्यालयको शूल्कले तर्सें। १ लाख १६ हजार डलर शूल्क, त्यो पनि ट्युसनको मात्रै। त्यहाँ बस्ने, खाने खर्च छुट्टै लाग्ने।
कोलम्बिया युनिभर्सिटी पत्रकारिता अध्ययनका लागि निकै राम्रो मानिन्छ, तर म जस्ताको लागि यो निकै महँगो र पहुँचबाहिरको कुरा हुन थाल्यो।
धन्न आधा पैसा त विश्वविद्यालयको छात्रवृत्तिले व्यहोर्छ। तर, बाँकीको खर्चका लागि मैले काम गरेर व्यहोर्नुपर्ने हुन्छ। त्यसको लागि मैले चाँडो पैसा कमाउने बाटो रोजेँ : डिम्बग्रन्थिको अण्डा दान।
एक दिन बिहानै न्युयोर्क सहरको एक क्लिनिकमा पिसाब जचाउँन हिँडे। चार महिनादेखि मैले मेरो परिवारसँग ढाँटिरहेकी थिएँ। परिवारको खुला सोच नभएको कारण मैले परीक्षा छ भन्दै ढाँट्दै अण्डा दान गर्न हिँड्थेँ। भन्नलाई अण्डा दान गर्ने भनिन्थ्यो, तर वास्तवमा म आफ्नो प्रजनन अण्डा बेच्न हिँडेकी थिएँ। मलाई सामान्य कामभन्दा यसबाट कैयौं गुणा बढी पैसा आउँथ्यो।
मैले आफैं अण्डा दान गर्ने क्लिनिकमा फोन गरेको थिएँ। विश्वविद्यालयले स्वागत गर्ने दिनभन्दा पहिले मैले यो विचार गरेको थिएँ। पहिलो पटक मेरो साथीबाट अण्डा दानको कुरा सुनेकी थिएँ। कामको चापले गर्दा पढाई राम्ररी हुन सक्दैनथ्यो, र विश्वविद्यालयमा पनि पढाईको समयमा काम नगर्नु भन्ने निर्देशन दिएका थिए।
