साठी वर्षअघि कुरा हो।

भारत, बिहारबाट एउटा परिवार झिसमिसेमै घरबाट नेपाल हिँड्यो। हिँड्दै अमलेखगञ्ज पुग्यो र रेल पक्डियो। भिमफेदीको बाटो हुँदै कुलेखानीसम्म आयो। त्यति बेलासम्म रात झपक्क परिसकेको थियो। 

कुलेखानीमा उनीहरूले चिनेजानेका एक जना मान्छेको होटल थियो। त्यो रात उनीहरू त्यहीँ बास बसे। अनि अर्को झिसमिसेमा काठमाडौं हिँडे।

उनीहरूले भविष्य सोचेर हिँडेका पाइला त्यही सहरतर्फ केन्द्रित थियो। 

त्यति बेला दस वर्षका थिए रमाकान्त ठाकुर। बाजे र बुवाका पाइला पछ्याउँदै हिँड्दाका क्षण उनी अझै सम्झिन्छन्। अहिले त उनी आफैं बाजे उमेरका भइसके, ७० वर्ष। तीन छोरी र दुई छोराका बुवा उनका नाति–नातिना पनि भइसके।

'त्यो बेला सानो गाडी थानकोटबाट हनुमानढोकासम्म आउँथ्यो। दस–पन्ध्र पैसा भाडा लाग्थ्यो,' पुराना दिन सम्झिँदै उनले भने।