'तिम्रो ओठ कति सेक्सी!’
'तिमीले पुसअप ब्रा लगाउँछौं?’
'तिम्रो ब्रा साइज कति हो?’
मलाई एकै व्यक्तिबाट पटकपटक सोधिएका प्रश्न यिनै हुन्। सोध्ने चाहिँ पोखराका राम्रो मानिएका पत्रकार। कुनै बेला उनको कामको म आफैं प्रशंसक पनि। उनको कलमले हिंसाविरुद्ध आवाज उठाउथ्यो। पीडितको पक्षमा उनका कलम चल्थ्यो।
उनीबाट अप्रत्यासित रुपमा यस्ताखाले प्रश्नहरु आउँदा म भर्खर मिडिया क्षेत्रमा प्रवेश गर्दै थिएँ। मिडिया क्षेत्रमात्र नभनौं, बाहिरी दुनियाँसँग पनि भर्खरै घुलमिल हुँदै थिएँ। वर्षदिन बढी बित्यो यो कुराको। तर, म अहिले पनि बेलाबेला सम्झिरहन्छु ती प्रश्नहरु।
आज यो घटनालाई सम्झिँदै लेखमार्फत् उल्लेख गर्नु विशेष कारण छ। पोखराको एउटा बुक क्याफेमा बसेर आफ्नै क्षेत्रका एकजना पुरुष साथीसँग गफिँदै थिएँ। कहिलेकाहीँ उनीसँग छलफलका क्रममा महिला र सीमान्तकृतका विषय उठ्ने गर्छ। तर, यस्ता विषयमा उसको र मेरो राय बिल्कुल फरक छ। त्यसैले यस्ता विषयमा कुराकानी हुँदा म उनीसँग बहस गर्न अर्थहीन ठान्छु। अझ भनौं, आफ्ना विचार उसलाई सुनाउन आवश्यक नै ठान्दिन।
‘केटीले अवसर पाएनन् भन्छन्। खै केमा अवसर पाएनन्? आफूहरु नि गर्नपर्यो। आउनपर्यो,’ ती साथीमात्र होइन, भेटिने धेरै व्यक्तिबाट सतहीरुपमा यस्ता टिप्पणी आइरहन्छ। कार्यक्षेत्रमा महिलाको नगन्य उपस्थितिबारे सरल रुपमा उनले राखेको विचार मेरा लागि असामान्य र बिझाउने खालको थियो। लाग्यो - महिलाका समस्यालाई सतहीरुपमा राय बनाउन कति सहज?
