पशुपतिको दक्षिण ढोका सामुन्ने एक महिला घुँडामा हात लगाएर बसेकी थिइन्। उनको घर नुवाकोट हो। छोरासँग नयाँबजारमा बस्थिन्। बिहीबार छोराको मृत्यु भएको रहेछ।
उनी छोराको शव चिता कुर्ने लाममा राखेर एक्लै झोक्राइरहेकी थिइन्।
'कसरी भयो?' मैले सोधेँ।
'ब्रेन ह्यामरेज भएको थियो,' उनका आँखा टिलपिलाए, '१७ दिन उपचार गर्दागर्दै गयो।'
उनी अस्पतालमा कुरूवा बस्दाका सामान च्यापेरै आर्यघाट आइपुगेकी थिइन्।
'आर्यघाटमा भ्याइनभ्याइ रैछ,' उनले भनिन्, 'अझै तीन घन्टा लाइनमा राख्नुपर्छ रे।'
जवान छोरो गुमाएर टाेलाइबसेकी आमालाई के सोध्ने? मलाई प्रश्नै आएन। एकछिन उनकै सामुन्ने टोलाएर बसेँ।
अलि पर आर्यघाटमा चिता बुकिङ गर्ने काउन्टरअगाडि अर्की महिला कालो म्याटमाथि घुँडामा हात राखेर बसिरहेकी थिइन्। निलो मास्कले अनुहार छोपिए पनि उनका आँखा कसैलाई खोजिरहेका थिए। नजाने कसलाई पर्खेकी हुन्!
