दोस्रो लहरको कारोना महामारीले देशको स्वास्थ्य व्यवस्थालाई उदाङ्गो बनाइदिएको छ।
संक्रमण बढेसँगै अस्पतालहरू भरिन थालेका छन्। बेडहरू खाली छैनन्। आइसियु भरिएका छन्। भेन्टिलेटर सित्तिमित्ति पाइँदैन। अक्सिजनको अभाव उत्तिकै चुलिएको छ।
औषधी र स्वास्थ्यकर्मी अनि स्वास्थ्य सुरक्षा सामग्रीमात्रै होइन, शव बेर्ने प्लास्टिकको समेत अभाव छ।
स्थिति भारतको जस्तै भयावह भइसकेको स्वास्थ्य विज्ञहरू बताउँछन्। र, सारा नागरिकले पनि त्यो भोगिरहेका छन्। हरेक दिन अस्पतालका आँगनमा देखिने र सुनिने संक्रमितका पुकार अनि घाटहरूमा लहर लागेका शव हेर्दा स्थिति छर्लैङ्गै हुन्छ।
तर, सरकार गम्भीर छैन।
‘सरकारले त भ्याइनभ्याई, सकिनसकी संक्रमितको उपचार गरिरहेका अस्पतालहरुलाई सहयोग गर्नुको सट्टा तथ्याङक संकलन गर्ने केन्द्रको रुपमा मात्रै हेरिरहेको छ’ युनिभर्सल कलेज अफ मेडिकल साइन्ससेस एण्ड टिचिङ हस्पिटल, भैरहवाका सूचना अधिकारी सुशिल गुरुङ भन्छन्।
उनलाई दिनहुँ ८ देखि १० वटा सरकारी निकायबाट फोन आउँछन्। तर उनीहरूले कसैले पनि अस्पतालका समस्या सोध्दैनन्। स्वास्थ्यकर्मीका दु:ख सोध्दैनन्। भन्दा पनि सुन्दैनन्। मात्रै कति बिरामी थपिए, कतिको मृत्यु भएको कुन ठाउँको मानिसको मृत्यु भयो भन्ने तथ्याङ्कमात्रै सोध्छन्।
सरकारका विभिन्न निकायबाट डाटाकै लागि मात्र फोन आउने गरेको उनले बताए।
‘कहिले नेपाल आर्मी, जिल्ला स्वास्थ्य कार्यालय, कहिले प्रदेश स्वास्थ्य मन्त्रालय त कहिले नेपाल प्रहरी, कहिले जिल्ला प्रशासन कार्यालयबाट फोन गरेर संख्याको बारेमा सोधपुछ हुन्छ। उहाँहरूको काम भनेकै डाटा संकलन गर्ने, कति विरामी, आसीयुमा कति भन्ने कुराको मात्र सरोकार राखेको छ’ उनले भने, ‘सरकारले कहिले पनि उपचारमा केन्द्रित भएन। डाटा भन्दा पहिले मान्छे बचाउनु पर्यो नि। हामीले राज्यसँग पैसा मागेका छैनौं, मात्रै सबै औषधी तथा उपकरणमा सहजीकरण गर्न माग गरेका हौं, बजारमा चाहिने समाग्रीको उपलब्धता सहज होस् चाहेका हौं।’
