यो वर्ष अगस्ट २४ देखि हुँदै थियो प्यारा ओलम्पिक।
चार वर्षअघि आफ्ना दुई ठूला सपनाबारे सुनाएका थिए यमलाल रसाइलीले। भनेका थिए, 'पहिले देशका सबै जिल्ला साइकलमार्फत् टेक्छु। त्यसपछि प्यारा ओलम्पिकमा भाग लिन्छु। नेपालको झण्डा फहराउँछु।'
कोभिड-१९ ले बिस्तारै बिस्तारै झार्दै लग्यो ती सपनाको प्वाँख। सन् २०२० मै हुनुपर्ने थियो प्यारा ओलम्पिकको १६ औं संस्करण। महामारीका कारण एक वर्ष पछि सर्यो। यस वर्षको संक्रमणले यमलाललाई नै पर पुर्यायो, उनको साइकलका पाइदान सधैँका लागि स्थिर हुनेगरी।
पोहोर साल कोरोना भाइरसको त्रास बढ्यो। लकडाउन भयो। लाग्यो उनको साइकल यात्रामा ब्रेक। पेडल रोकिए पनि कहाँ अडिनु उनको जोश भरिएको मन। साइकलको पेडल घुमाउन थाल्नुअघि लुगा सिलाउने कल घुमाउनु दैनिकी थियो उनको। लुगा सिलाएर गुजारा गर्थे, त्यही सिप प्रयोग गरे। त्राससँगै बढेको थियो मास्कको अभाव। मास्क सिलाउन थाले – अरुको मुखका लागि। आफ्नो पेटका लागि।
'परिस्थिति अनुरुप ढल्न सक्ने मान्छे थिए। जे गरे पनि आत्मविश्वास सहित गर्ने। अरु धेरैका लागि प्रेरणा थिए उनी,' साइकलिस्ट देवेन्द्र बस्नेतले भने, 'अभावको बेलामा नधकाइ मास्क बनाएर बजारमा पुर्याउनु ठूलो योगदान थियो।'
संक्रमणविरुद्धको लडाइमा सियो धागो लिएर उभिएका यमलालले सोचेका थिए, अर्को वर्ष सबै ठीक हुन्छ। सम्बन्धित निकायको साथ र सहयोग मिले – प्यारा ओलम्पिक जाने हो। मेडल जित्ने हो।
