'हामी इञ्जिनियरहरूले बाटो र पुल बनायौं। बत्ती बाल्यौं। सडकले शिक्षा लानुपर्ने थियो। तर गाउँमा सडक आएपछि बियर, कोक, चुरोट र चाउचाउ मात्र पुगेछ। गाउँमा बत्ती बलेपछि बालबालिकाले पढ्न पाउनुपर्ने थियो। तर त्यही बत्तीमुनि जुवा र तास मात्र खेलिएछ।'
आठ वर्ष अगाडि ग्रामीण ललितपुरको एउटा सार्वजनिक विद्यालयमा शिक्षकका रूपमा काम गर्न पुगेका एक सिभिल इञ्जिनियरले आफ्नो अनुभव सुनाउँदै भनेका थिए।
उनले भनेजस्तै हामी देख्न सक्छौं- ठाउँठाउँमा सडक, पुल र भवनहरू बनेका छन्। मानिसहरूका हातहातमा मोबाइल फोन पुगेको छ।
२००७ सालदेखि आजसम्म शासन व्यवस्थामा पनि उथलपुथल भएको छ। राणाशासन, पञ्चायत, राजतन्त्र हुँदै हामी लोकतान्त्रिक गणतन्त्रमा छौं।
व्यवस्था परिवर्तनपछि त्यसलाई संस्थागत गर्न र दिगो बनाउन आज र भोलिको पुस्ता तयार हुनु पर्ने थियो। आजको पुस्ताले आफ्नो सोच र कर्ममाथि आत्मालोचना गर्दै दुःखले ल्याएको लोकतन्त्रका लागि भोलिको पुस्ता तयार गर्नु पर्थ्यो। तर त्यस्तो हुन सकिरहेको छैन। भोलि समाजको नेतृत्व लिने पुस्ता ओझेलमा छ।
