अहिले सडक तताउन उद्यत दुई नेपाल कम्युनिष्ट पार्टीको नीति, सिद्धान्त, व्यवहार र पृष्ठभूमिमा निकै समानता छन्। दुवै पक्षका मुख्य नेताहरुको राजनीति व्यक्ति हत्या र हिंसाबाट प्रारम्भ भएका छन्। दुबैले नेपालको इतिहास, संस्कृति र परम्परालाई निषेध गरी आफ्नो राजनीतिक यात्राको प्रारम्भलाई मात्र नेपाल उत्पत्तिको प्रारम्भ विन्दुका रुपमा प्रस्तुत गर्ने गरेका छन्।
दुवैले फरकमत र प्रतिपक्षलाई निषेध गर्दै आएका छन्। तर दुबैले आफूलाई प्रजातान्त्रिक दलको रुपमा प्रस्तुत पनि गर्दै आएका छन्, समाजवादलाई घोषित लक्ष्यका रुपमा प्रस्तुत गर्दै। दुवै अति केन्द्रीकृत सत्ता शैलीमा विश्वास गर्छन् व्यवहारमा तर दुवै अति विकेन्द्रीकृत शासन शैलीको वकालत गर्छन् सिद्धान्तमा।
फरक मतप्रति उनीहरुको सम्मान शून्यता बुझ्न कठीन छैन। एकातिर केपी ओली र अर्कोतिर पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’, माधव नेपाल या झलनाथ खनालका अभिव्यक्ति र तिनका गालीगलौजको भाषा नै अहिले नेपालको राजनीतिको संस्कृति बन्दै छ। केही वर्षअघि नेपाल कम्युनिष्ट पार्टी (माओवादी) बाट एक समयका ‘उदीयमान’ नेता रविन्द्र श्रेष्ठले पार्टी छोडी एमालेमा प्रवेश गर्दा माओवादीका प्रचण्ड र बाबुराम भट्टराईसँगै विभिन्न नेताहरुले एकैखाले प्रतिक्रिया दिएका थिए– ‘पिलो फुट्दा घाउ सञ्चो हुन्छ।’
अहिले केपी ओली त्यही भाषा र शब्दमा आफ्ना प्रतिद्वन्द्वीविरुद्ध जाइलाग्ने गर्छन्, प्रचण्ड–माधव नेपाल र उनीविरुद्धको नेकपा अलग भएपछि। लामो समय सहकार्य गरेकाहरुले कुनै कारणले राजनीतिमा फरक बाटो सामातेमा उनीहरुले अर्को पक्षको नजरमा ‘सामान्य मानिस’को हैसियत गुमाउने राजनीतिलाई न प्रजातान्त्रिक पद्धति मान्न सकिन्छ, न त ती नेताहरुलाई प्रजातन्त्रवादी भन्नु उचित हुनेछ।
