भैरव रिसाल
भैरव अर्याल विलक्षण प्रतिभाका धनी थिए। त्यस्तो प्रतिभासँग मैले डेढ दुई वर्षै एउटै ताउलोमा पकाएको भात, एउटै डिक्चीमा पकाएको दाल, एउटै दिउरीमा पकाएको तरकारी र एउटै खलमा बनाएको अचार खाएँ।
भाडाको कोठामा सँगै बस्दा कहिलेकाहीँ अनमन पनि प¥यो होला। सीमित कमाइ र असीमित खर्च हुने साँघुरो अर्थतन्त्रमा यदाकदा ठाकठुक भयो होला। हामी दुइटै काँठे न हौँ। तर, भित्र तुस रहने गरी कहिल्यै झगडा भएन। मित्रता प्रगाढ थियो। हामी दुवै दम्पति छोराछोरीका आमा बाबु हुँदासम्म हाम्रो परिवारमा मैत्रीभाव थियो।
हास्यव्यंग्यबाट सिधै पत्रकारितामा प्रवेश
महालखबर दैनिक पत्रिकामा काम गर्थेँ। भैरव अर्याल गाँउको विद्यालयमा पढाउनु हुँदोरहेछ। संभवतः त्यो प्राथमिक विद्यालय थियो। एकपटक हालखवर पत्रिका उहाँको हात परेछ। त्यो अंकमा हालखबरका सम्पादक दाताराम शर्माले ‘हास्नु हुन्छ भने’ शीर्षकमा लेख्नु भएको हास्यव्यंग्य कविता छापिएको थियो।
तत्कालीन मन्त्रिमण्डलका सबै सातै जना मन्त्रीलाई व्यंग्य गरी लेखिएको थियो। त्यो कविता पढेपछि भैरव अर्यालमा अन्तर्निहित हास्यव्यंग्य प्रतिभा प्रोत्साहित भएछ। तब एउटा खस्रो खालको स्वभाव भएको मान्छे टुप्लुक्क टुपुल्कियो हालखबर कार्यालय कमलपोखरीमा।
त्यति बेलाको पत्रकार म पनि कम घमण्डी कहाँ थिएँ र? जो पायो उहीसँग बोल्दिन थेँ। दातारामजी र नवागन्तुक युवकबीच के के कुरा भए थाहा पाइनँ। भोलिपल्ट त्यो युवक फेरि आयो। आखिर उनी महान हास्यव्यंग्यकार भैरव अर्याल रहेछन्।
