हामी लुक्लामा छौं। यहाँबाट फाक्दिङमा पुगेपछि पहिलो बास हुनेछ। यात्राको व्याख्या गर्दै हाम्रा गाइडले हामीलाई निर्देशन दिन भ्याए - बजार क्षेत्र र बस्तीमा पुग्दा मास्क लगाउनु है।
त्यतिमात्र होइन, उनले थपे – पसलमा अनुमति नलिइ नछिर्नुहोला।
कोभिड १९ को त्रासले यहाँको जीवन पनि नराम्ररी बिथोलिएको छ। आतिथ्यतामा आधारित व्यवसाय महामारीका कारण जोखिमको अवस्थाबाट गुज्रिरहेको छ। केही अघि परीक्षण गर्दा ९ जनामा कोभिड १९ पुष्टि भएपछि मानिसहरु सचेत भएका रहेछन्। त्यसैले हामीले विमानस्थलबाट लुक्ला बजार छिर्दा ‘भिसा’ देखाउनु पर्यो। ‘भिसा’ अर्थात् कोभिड १९ परीक्षणबाट हात पारेको ‘नेगेटिभ’वाला रिपोर्ट।
तारा एयरबाट यहाँसम्मको सहज यात्राले आगामी दिनको पनि संकेत गरिरहेको अनुभूति भयो। तर, बारम्बार कोरोना परीक्षणको रिपोर्ट देखाउनुपर्ने र हिँड्दा संयमित हुनुपर्ने निर्देशनले मनमा त्रास कायमै राख्यो।
त्यसो त हामी सगरमाथा यात्राको मुख्य ढोका मानिने लुक्लामा छौं। यसको तल चौरीखर्कसम्मै गाडीको ट्र्याक खुलिसकेको छ। खुम्बुको भविष्यमा यो बाटोले कस्तो असर पार्ला? आशा र आशंका दुवै छ। हवाई यात्राबाट ओसार्नुपर्ने सामान बाटो बनेमा सजिलै आउँछ, सस्तो पनि हुनेछ। आशंका चाहिँ ट्रेकिङमा 'राउन्ड अन्नपूर्ण'कै हालत त हुने होइन सगरमाथा क्षेत्रको? कुनै बेला विश्वकै सबैभन्दा लोकप्रिय ट्रेकिङ रुट थियो अन्नपूर्ण सर्किट। तर, सडकको ट्र्याक खुलेसँगै क्वालिटी टुरिस्ट गुमाउँदै गयो। २० दिनको ट्रेकिङ सडकले गर्दा १० दिन पनि हुन छाड्यो। बैकल्पिक रुट खुले पनि पहिलेको आकर्षण लगातार गुमिरह्यो। खुम्बुको यात्रा गरिरहँदा बारबार यही प्रश्नले घोचिरहेको थियो। सगरमाथा राष्ट्रिय निकुञ्जभन्दा बाहिरसम्म सडक पुगे पनि त्यसभन्दा माथि चाहिँ सायद नपुग्ला। सगरमाथाको 'मर्म' यसकारण पनि कायमै रहला। तर, लुक्लाको भविष्य नि? अनि जोखिमपूर्ण भनिने एयरपोर्टको बिजनेस?
