विवाहपछि मान्छेले आफ्नो सुख–दुःख साट्ने अत्यान्तै निकटका भरपर्दो साथी पाउँछन् । श्रीमान श्रीमती भएपछि उनीहरुले एकअर्कासँग हरेक कुरा साझेदार गर्छन् । एउटाको दुःखमा अर्कोले हात दिने र एउटाको खुसीम अर्कोले साथ दिने सहयोगी सम्बन्ध निर्माण हुन्छ । त्यसैले कतिपय शोधमा के पाइएको छ भने, विवाहपछि एक्लोपना हट्छ ।
तर, पछिल्लो समयमा अक्सर दम्पती नै एक्लोपनको शिकार बन्दै गएको पाइन्छ । एक शोध अनुसार २० प्रतिशत दम्पती वैवाहिक जीवनमा पनि एक्लोपन महसुष गरिरहेका छन् ।
एक्लोपन आफैमा समस्या हो । यहाँ बुझ्नुपर्ने कुरा के छ भने एकान्त वा एक्लो हुनु र एक्लोपन महसुष गर्नु फरक कुरा हुन् । कसैले नितान्त एक्लो भएर पनि एक्लोपन महसुष गर्दैनन् । वा गर्नुपर्दैन । कसैले भने भिडमा पनि आफुलाई एक्लो महसुष गर्छन् । यो एक कमजोर मानसिक स्थिती हो । जब मान्छेले आफुलाई एक्लो महसुष गर्न थाल्छ उनीहरुमा असुरक्षाको भावना बढ्छ । हरेक कुरामा उनीहरु भयभित हुन थाल्छन् ।
मान्छेको स्वभाव के हो भने कुनैपनि कुरा एकअर्कमा साझेदार गरेर बाँच्ने । दुःखको स्थितीमा मान्छेले अरुको साथ वा सहयोग खोज्छ । आफ्नो दुःखबाट छुटकारा पाउनका लागि अरुको सुझाव, सहयोग जरुरी हुन्छ । यसैगरी मान्छेले खुसीमा पनि अरुको साथ खोज्छ । आफ्नो खुसीमा रमाउने मान्छेहरु खोज्छन् । यसरी मान्छे अरुसँग अन्र्तक्रियात्मक सम्बन्ध बनाएर बाँच्ने यत्न गरिरहेका हुन्छन् । जबकी मन्छेले एक्लोपना महसुष गर्छ भने उनीहरु क्रमस निरास, उदास, भयभित, वेचैन हुन थाल्छन् । अन्ततः यसले उनीहरुलाई चरम चिन्ता र डिप्रेसनको अवस्थामा पु¥याउँछ । र, यो आत्महत्याको कारण पनि बन्न सक्छ ।
