ॐ आयू द्रोण सुते, श्रृयं दशरथे,शत्रुक्षयं राघवे
ऐश्वर्य नहुषे, गतिश्च पवने, मानं च दूर्योधने
सौर्य शान्तनवे, बलं हलधरे सत्यं च कुन्ती सुते
विज्ञानं विदुरे भवतु भवतां कीर्तिश्च नारायणे !
द्रोण पुत्र अस्वत्थामाको जस्तो आयू होस्, राजा दशरथको जस्तो कृति होस्, रामको जस्तो अजात सत्रुत्व हरणको क्षमता होस्, राजा नहुषको जस्तो ऐश्वर्य होस्, वायूको जस्तो गति होस्, दूर्योधनको जस्तो मान होस् ! सूर्य पुत्रझैँ दानी होस्, भीमको जस्तो बल होस्, युधिष्ठिर जस्तो सत्यवान होस्, विदूरको जस्तो ज्ञान होस्, नारायणको जस्तो कृति होओस् भनेर दिने आशीषमा पनि हजुरआमा यसपटक कोरोनाबाट बच्नु नै यी सबै आशिष प्राप्त गर्नु हो।
यो दशैँ त्यो दशैँ जस्तो हुँदैन। ल्यापटपमा जुम खोलेर पारिवारिक भेला गराउंदै गरेको नातिले बिचमा हजुरआमालाई यति कुरा भन्न भ्याई हाल्यो।
ॐ जयन्ती मङ्गलाकाली,
भद्रकाली कपालिनी
दुर्गा क्षमा शिवाधात्री
स्वाहा स्वधा नमोऽस्तुते।
फुपूहरूलाई दिने आशिष पनि अब कोरोनामाथि विजय प्राप्त गरेर यो जीवन र जगतको रक्षा गर्नुपर्छ भनेर दिनुपर्ने भो हजुरआमा, नातिले दशैँ को प्रसंग छोडेको छैन।
हामीलाई थाहा छ समयको मापन पश्चिमाहरुले जिससक्राइष्ट भन्दा पहिले र जिससक्राइष्ट भन्दा पछि गरेर विभाजित गरेका छन्। आफ्नो उमेरको याद गर्दा बचपन, युवा र बिहेपछि भनेर छुट्टयाउन सक्छौँ। नोकरीको सेवा अवधि र अवकाशपछि...यस्तै गरी समयको विभाजन हुने गर्दछ हाम्रै जीवनमा। अहिलेको दशैँ त्यसैगरी त्यो दशैँ यो दशैँ अर्थात् विगतका दशैँ लाई जसरी उत्सवमय बनाउँथ्यौं अहिले त्यो अवस्था छैन कोरोनाको कारणले।
मानिसको स्वभाव अचम्मको हुन्छ, एउटा आदत बसेपछि त्यहि नै परम्परा बन्न पुग्दछ र परिस्थिति जस्तोसुकै आओस् उसले पुरानै परिपाटी खोज्दछ। चाहन्छ नयाँ नयाँ परिवर्तन तर आदत कायम रहन्छ पुरानै।
